Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 1987 – Frank Hoffmann

Dä Stammdesch „Die Hanauer“ es bekannt,
net nur hey – och em ganzen Land.
Net alleen em Tauzeehn hann se sich en Namen gemaacht,
och of da letzten Weihnachtsfeier do härret gekracht.

Do hann se dann en paar Stonnen gesäsen,
en haf gesoffen unn gefräsen.
Unn wie et dann neun Uhr rem wor,
do grieschen sich zwei Mann en de Hor.

Dä Fozzi, dä feng domet aan,
„ofd Ooch dest du mir keenen schlaan.“
Dä Markus, dä en Schreiner ess,
sät „dat doon esch dich gewess.“

Er zielt unn haut gewichtisch,
unn trifft denn Backen noch net richtisch.
Dä Fozzi fängt ze lachen aan,
unn sät „jetz mußde nochmo schlaan.“

Dissmo zielt er ganz genau,
unn schläät det reechte Ooch im blau.
Dä Fozzi hat an Spass gedaacht,
do hät dä Markus mol gelaacht.

Dodrof es da Fozzi wutentbrannt,
demm Holzworm hönner her gerannt.
An da Thek hann se sich dann getroffen,
unn saaden „jetz wird weirer gesoffen.“

Unn dat Enn von der Geschicht:
En Schreiner muß zweimo schlaan, bes dat dä trifft.

Of Fassenacht es bei us det ganze Dorf of de Been,
ob Jung, ob Alt, ob Gruß, ob Kleen.
Su hann sich drei Obas och gedaacht,
heut wird mol eener drofgemaacht.
Dä Antonius sät „ich giehn jetz en den Stern nom Schmidt.“
Dodrof dä Kurt unn dä Eberhardt em Chor „do gien ma met.“

Se wollten en dö Wertschaft renn,
doch do wor et vill ze eng.
Et wur gesoffen unn gesongen,
awa an de Thek wor net draanzekummen.

Se setzten sich dann en de Eck,
unn dachten sich, dat hey hät keenen Zweck.
Da Eberhardt sät „ich well en Bier, unn zwar schnell,
jetz gien ma bei den Otto Bell.“

En de Tanzbar wollden se sich gesellen,
unn dann emol´n paar Bier bestellen.
Se komen hin unn guckten erschrocken,
de Bude wor voll, se bliewen droggen.

Im Sprint sain se beit Karin gerannt,
doch dat hattn se och net besser gekannt.
Keen Desch mi frei, all Stöhl beläht,
„wat mach´n ma jetz, et wird langsam spät.“

Do sät da Kurt „hey gieret lang,
monokeln kunnen mir alt lang.“
Dann sossen se do, det Bier für sich stien,
bei gedämpften Licht, dä Owend verging.

Et gefehl dennen got, ma soch et jo,
unn hätten se jetz noch lange Hor, dann wären se tächlich do.

Usser Fliegenfleischermeister Müller,
dat es bei uss dä grüßte Knüller.
Wat dä en eenem Johr gemacht,
en annerer em ganzen Lewwn net gebracht.

Hennerm Schlachthaus herre de Raischerkammer stiehn,
do drön wern de Worscht unn det Fleisch besonners schien.
Domet dat Raischern och wat brengt,
werd Seechmehl irscht mol angesengt.

Demm Heribert wor dat egal, „ob kaalt orra heiß,
ich schmeißn weg denn Scheiß.“
Zehn Minuten spärer wor et dann su weit,
en Schwelbrand mooch sich langsam breit.

Det Hildegard lärmt „FEURIO“,
dä Mülleemer brennt lichterloh.
Alles well löschen, ob gruß orra kleen,
dä ganze Backes es of de Been.

De Mülltonn schrumpfte noch unn nöcher,
dann griesch se langsam gruße Löcher.
Des Backes Mülltonn wurf alt Blosen,
mein Got, wat wor dä Ernst am rosen.

Dä Rauch verzoch sich, ma kunn endlich wat sehn,
eujeuj, wat worn de Mülltonnen kleen.
Für dich, Heribert, es et wohl det Best,
kaf die ´ne Mülltonn aus Abest.

(Wenn ihr em Backes net ofbassen dot,
sterft ihr noch den Flammentod.)

Dä Kärmesgesellschaft mooch wie jedes Jahr,
en Ausfluch, dä wor wunderbar.
Diss Johr geng et en den Norden,
mia koomen gleich met ganzen Horden.

No Hamburch fuhrn ma met Kabitt,
unn brachten ne masse Suffköpp met.
Em Hotel de Koffer noch net ausgepackt,
worn zwei Mann an da Thek versackt.

Leichersch Uwe unn da Breuersch Peter,
die schodden en, et wur emmer später.
Dat dat net got geng, weiß ein jeder,
da Elch wor voll unn ömmer möder.

Er hät sich förchderlich geröst,
unn läd ich endlich en de Kest.
Dä Majasch meent, „nemm du denn Schlössel met,
zöm Schlofen sain esch noch ze fit.“

Er well noch en paar Schoppen hewwn,
on sich dann end Bett begewwn.
Dann giet er huuch, kloppt an de Düa,
bes dat dä Elch kimmt do herfür.

Dä Peter frääscht „wat es dann loss?“
Do fällt och schonn da Düa end Schloss.
Of emo essa ganz bestürzt,
weil er es nur leicht beschürzt.

Dä arme Kerl schläät unheimlich Krach,
unn mächt de halwe Mannschaft wach.
Dä Leicher hät su laut gelacht,
bes dat dä Rest och ofgewacht.

Unn prompt stonn jeder of dem Flur,
unn soch denn Elch em Höschen nur.
All sein se lauthals am lachen,
“wat soll esch dann bluß mo machen?“

Naja, eener hät dann Metleid unn seht et enn,
hölt den Portier, dä lässt en endlich renn.
Unn die Moral von dieser Schau:
Dä Leichersch Uwe lacht ze laut.

En Video-Owend giet vorbei,
gesehen wurde allerlei.
Bachs Susanne sät „für mich wird Zeit,
ich well jetz heim, der Weech es weit.“

Et dät bei Schmucks denn Berch erklemmen,
do hürt et of emo schwere Stemmen.
Et bleift irscht stiehn, dann greiret Schess,
bei Schmucks greit eener mächdisch Schmess.

Et hannelt flott, owei, owei,
unn reeft de Bullezei herbei.

Beim Monokel rosten se em de Kier,
unn schon stonnen se an da Düa.
De Bullzei reeft en det Haus:
„Dä Mörder kimmt hey nemie raus.“

Von owen ofmol eener met lautem Organ:
„Jungs, dat hey es falscher Alarm.
Hey werd doch keener emgebracht,
det Gändail wird doch nur gemaacht.“

Unn die Moral von der Geschicht:
Nachts sind alle Katzen grau.

Hui Wäller!

Hui Wäller? Allemol