Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 1991 – Stefan Groth

Hui Wäller!
Ich stin he oven em eich ze san,
wat sich em Dorf hät zogetran.
Ich hoffen, dat die Akteure, die ich hai nennen,
mich no da Red och all noch kennen.

Et wor em Wonnemonat Mai,
do onnanemmt ma allerlei.
Det Karin dot et organisieren,
bei Posmanns en Frankfurt den Wein ze probieren.
Für 30 Mann wor dat ganz neu,
die Kelterei vom Äppelwoi.
Zesammen worn se losgefahrn,
zesammen komen se och do an.
No nem Quantum Theroie,
wur rengeschütt die Äppelbrie.
Nur en Problem, dat wor do noch,
bei Posmanns gof et net genoch.
Un weil dä Durscht su furchbar quält,
wur folgender Entschluß gewählt.
En Sachsenhausen, dat stied fest,
do geven mir us den Rest.
Nu drenkt recht flott un halt eich dran,
en ener Ston werd losgefahrn.
No angemessner Wartefrist,
wurn emmer noch 4 Mann vermißt.
Dä Hermann säd: „Jetz werd et Zeit,
mir fahrn jetz Heim, mir sein et Leid.“
Da Bus wor lang schon weggefahrn,
do komen die vier am Treffpunkt an.
De Eschekest lärmt voller Schreck,
ojo, ojo da Bus es weg.
Se hanelden flott, entschieden, eiskalt,
mem Taxi en den Westerwald.
En da Ahlstadt angekommen,
wurn se dann och ausgenommen.
En deuer Späßjen wor dat jo,
villeicht merkt dat eich beim nächstenmol.
Em eich die Namen mol endlich ze nennen,
det Rosi, det Elfriede un den Rudi die wird ihr wohl kennen.
Ach su, befür ich et vergäsen,
Dä vierte wird he net genannt,
dä es us allen jo wohl bekannt:
Lalü, Lalü, Lalü!!!

Et begof sich für zwo Johr,
dat Hachenburg 675 wor.
Dä MGV, dä dode bouen,
ne Kersch, die wor hübsch anzuschauen.
Nom Emzug komm dann dat Problem,
wo machen ma et da Kersch bequem.
De Kersch wur hin un her gereicht,
nur kenem hät se det Herz erweicht.
Dat Drama wor dann endlich aus,
do landete se em Sprezehaus.
Om Summerfest, do vorn am Brunnen,
do ess se nochmol zom Fürschein gekummen.
Bei diesem edlen Sommerfeste,
dot se erfreuen alle Gäste.
No dem Fest, beim sowermachen,
doden alle Helfer lachen.
Nur drei vier Mann, die hatten Prass,
die Kersch muß brennen, dat mescht Spaß.
Se wor om Weg zom Scheiterhaaf,
do wor dat Dengen lang verkaaft.
Die Enttäuschung konnt ihr ahnen,
von den welen Pyromanen.
Do kom dä Präsi met na Kiste,
zur Befriedigung der Branntgelüste.
De Minnibar wor zwar net denen,
aver irgendwat dat muß jetzt brennen!
Se zündelten met vill Elan,
dat Dengen ging un ging net an.
Dä Dirk dä trot met Riesenzoch,
en riesengrußes Lüftungsloch.
Dä Schaffrath´s Klaus dä wor ganz baff,
dä Ziwen, dä es sicher af.
Do säd dä Giggel zo dem Fips,
mach alt mol en Emer Gips,
un stäch den Quanten en de Flut,
denn Kühlung, Kühlung tut so gut.
Dä Dirk von mir en Rot jetzt kreit,
sei det nächstemol net su ongescheid.

Wenn Summer es, dann mecht et Spaß,
dann gibt ein jeder gerne Gas.
Da Lö med em Wohnzemmer loch,
un sich de Tagesschau besoch.
Ä guckte kurz dem Finster raus,
un dacht: wie seht dä Zaun dann aus.
Dä es jo werer voller Dreck,
Streichen ich en, orrer kimmt e weg.
E es zwar ietzt schon zwo Johr alt,
aver ich warden lever bes et knallt.
Hä herret noch net ausgedacht,
do kom alt ener angejacht.
Dem Löhmann sein Pupill kriech Glanz,
Juchu, dä schafft et net mie ganz.
Dat Audo floch dann em die Kir,
bes bei den Lömann für de Tür.
Dä Zaun, dä wor in dausend Brocken,
dä Lö dot innerlich frohlocken.
Doch ganz entgähnst seinen Gefühlen,
moch ä no draußen hin den Kühlen.
Su hät ma den noch net gekannt,
du klener rosicher Assylant.
Mein gorer Zaun dä es kapot,
mein Herz dat blot, o Gott o Gott.
Un als kener et mie soch,
dä Lö dann zo dem Jengel sproch.
Du best jo werklich net verkehrt,
du häst mir en neien Zaun beschert.
Nächst Johr well ich renoviern,
dann dest et mem LKW proviern.
Bei eich, do es dat eh egal,
weil det Sozialamt eh bezahlt.
Un die Moral von dem Dilemmer,
det Sozialamt bezahlt jo emmer.
Nur wenn userens en Zaun zerdrischt,
dann bezahlt det Amt et nicht!
Ich well net lang no Worten suchen,
ma muß en en den Arsch renkruchen.
Mir han he Laid, die han ne Gosch,
die wollen spillen wie Ernst Mosch.
Seid die die Instrumente quälen,
sein die ohn Unterlas am schälen.
Se san an allen Festen zo,
nur bei uss sein se net do.
Obwohl dat lang wor ausgemacht,
han se angeblich net an us gedacht.
Trotz stetiger Erinnerung,
stellten zwei sich furchtbar dumm.
Die Häuptlinge da Dorfmusikanten,
worn su wie mir se noch nie kannten.
Vors Johr han se us en da Kersch gespillt,
doch dis Johr worn se net gewillt.
Doch wie ma seht et geft noch Laid,
die bleiven trotz Erfolg geschaid.
Jetzt spillt us da Posaunenchor,
villeicht spillt dä Rest us dann em nächsten Johr.

Mir han ne Kneip, do es en Mann,
dä net su schnell bedenen kann.
Kimmt de heut net kimmt de Morjen,
dodrüver mecht dä sich ken Sorjen.
Dä Dach wor lang, de Kneip wor voll,
dereckt en de Kest, dat wär toll.
Dä letzte Gast, dä wor grad raus,
komm Karin mir kehrn flott de Wertsstuff aus.
Det Karin säd: „Dat kannst du alleen,
ich wern dann schon mol schlofen gehen.“
E es zwar da allerschnellste net,
doch wenn et drof ankimmt, denkt e met.
Em det Geld für Dieben ze schützen,
dot e als Versteck de Fritöse benützen.
Un während er zufrieden döste,
träumt er: mein Versteck, dat es dat Größte.
Am Morjen da Hermann en Roh noch schlef,
det Karin en da Kich remlef.
En grünes Audo met zwei Mann,
von Steinebach gefahren kam.
Die zwei, die brachten Hunger met,
of ne Schessel met Pom Frit.
Det Karin wor dann fix dobei,
met da Frittenbraterei.
Dat Dengenan, dat Karvjen ronner,
ich don jetzt wat für eiren Hunger.
Et qualmt plötzlich aus da Kisch,
ein Branntgeruch, ganz fürchterlich.
Dä Deckel wur flott afgehoven,
do wor die Ursach schon gefonnen.
Dat Portmanee wor klen un schwarz,
da Verdenstwor für de Katz.
Da Hermann kom geschlichen dann,
do sprong dat Karin den alt an,
oh Heckebock, oh Kängoruh,
oh HGW was machst denn Du.
Un die Moral von dem Getöse,
bestellt nix aus da Fritöse.

Wenn die Kenner grießer wern,
gin die Frauen schaffen gern.
En paar Mark mie dobei verdenen,
donoh don die sich dann sehnen.
Dä Brennersch Klen, dä wor su weit,
drem schafften die dann och ze zweit.
Det Traudel folgte seinem Mann,
un feng och beim Klöckner an.
Dä irschte Dach wor endlich rem,
do mußte det Traudel irscht mol em.
Oh Burkhard helf ich sein su fad,
komm mach ma mol en Reumabad.
Dä kerl dä wor zimmlich fit,
un schmeß die Ahl dann en die Bütt.
Die Wann wor voll, det Traudel möhd,
drem wur die Dosis grad erhöht.
Un weil det Kreuz wor su geschändet,
wur det 3-fache verwendet.
Em dem Erfolg net noch ze schaden,
dot et 2 Stündchen länger baden.
Die Überdosis zeigte barsch,
keen Geföhl von Fooß bes Arsch.
Et douerte 3 Wochen dann,
bes dat Gefehl dann werer kam.
Außerdem dot et net merken,
wenn dä Burkhard wor am werken.
Drem wenn du nochmol baden willst,
les de Gebrauchsanweisung befür de quillst!

Un wo ma bei da Bütt grad sein,
do gehürn och die zwo Tonis rein.
Denn euch, euch beiden sei gesagt,
daß ihr euch ordentlich betragt.
Un halt eich bei da Politik recht korz,
spart eich de Loft lever für en …

Hui Wäller!

Hui Wäller? Allemol