Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 1992 – Jörg Theis

Bevor das Dorfgeschehen ich verkünde,
Oh Herr schau an den Berg der Sünde!

Isch stiehn häi owwen em äich ze sahn,
watt sich emm Johr hätt zogetrahn.

Emm Aprell en dissem Johr,
de Fete 92 wohr.
Kend un Kegel wor geladen,
emm sich am Waldesrand ze laben.
Da Anhang, dä wor riesengroß,
en da Hett wor schwer watt los.
Da Gerstensaft, dä floß en ströhmen,
ma konn sich richtich drahn gewöhnen.
Et worn do och wie jedes Johr,
Gestalten do met langem Hoor.
De Mussik wor good, de Stimmung wor geil,
et kohm net off de Langeweil.
Doch dann zur fortgeschrittnen Stund,
da Schaffrath´s Klaus – de Kehl schon wund –,
säht do droff zom Läisen Jürgen,
ich giehn mo mo de Python würgen.
Wie dat Reptil gebännischt wor,
drong Autobrummen an säin Ohr.
Säin Neugier wur do dorch geweckt,
drem wur dat Auto aafgescheckt.
Da Klaus guckt renn un deet en Schrei,
=> emmgebracht hann sich häi drei!
Un wie da Notruf angewählt,
hat sich da irschde schon bewäht.
Et stellt sich raus, do wor noch lewwen,
die hatten sich nur eenen gegewwen,
Drem Klaus, ich sahnt et off Dich zu,
die worn genauso breit wie Du!

Et trooch sich zo em Januar,
wie enn da Ahlstadt Schlachtfest wor.
On während do gefäiert wur,
fuhrn ner paar of Fußballdur.
Em do den grußen Sieg ze feiern,
von denn Schalkern üwwer Bayern.
Im Bus wor Fruhsinn angesaht,
befür man die Arena dann betraht.
Se worn dat Fußballspill am gucken,
do fengen ner von hinnen ahn ze apucken.
Die rotzten do voll Übermut,
der Käthe fon dat gar net good.
Losgelöst von Gut und Böse,
schoß der Käthe voll Getöse,
denn Jengel ehn indet Gesicht,
der wie vom Blitz gefällt zesammenbricht.
Der hatte awwer noch en paar Mahn zo,
die goven dann net eher roh,
bis dat mit bitterbößen Hieben,
Markus, Fossi, Fritz die Sach´ für sich entschieden.
Der Schorsch, der schrie von hinnen groß,
losst mich dohin, do is wat los.
Er kohm ze spät, meent ganz verdrossen,
warem hata mir keenen üwrich gelossen.
Doch leblos, wie die Kerlen do hängen,
wor met dennen nix mi ahnzefängen.
De Greffel dick, dat Himd voll Blood,
dat Fußballspill wor richtich good.
Un weil dat su schien gewesen wor,
giret werrer of Schalke, em nächsten Johr.

Von Nah und Fern do kohmen Gäst,
in diesem Johr zum Sommerfest.
Un wie von us jeder weiß,
schien de Sonn unmenschlich heiß.
De Sopp schmook wärklich ganz famoos,
un der Durscht wor riesengroß.
Och zur vorgerückten Stunde,
tronk ma noch su manche Runde.
En Ehepaar mit Zwillingskenner,
zoch nachts em veer de Blaich dohenner.
De Sonn wor fort, dä Mond schien helle,
als ein Audo blitzeschnelle,
langsam um die Ecke schoß.
Erfaßt von einem starken Sog,
det Andrea in die Büsche flog.
Dodroff dä Uwe wutentbrannt,
zum nächsten Telefon gerannt.
Un ohne lang ze lammendeern,
dood hä de Grönen alarmeern.
Die Schupos koomen etwas später,
un suchten Opfer un den Täter.
Dodroff dood dä Uwe Hörter,
schännen die met schrohe Wörter.
Ihr laßt Euch vom Staat verwöhnen,
wofür dohn ich Steuern löhnen.
Ihr su und su, un Punkt, Punkt, Punkt,
ich kann äich sahn, do genget rund!
On wie dä fertisch wor met Lallen,
do koomt Andrea angefallen.
On säht gä ihn „mein kleiner Wicht“,
ich hann jo gar nix metgegrischt.
Drem Uwe, eens well ich da sahn,
do dich met da Polizäi verdrahn.
Du lewst och vom Steuergeld,
un fährst och ald mol unnütz dorsch de Welt.
Und das nicht nur zur Sommerzeit,
nein, auch im Winter wenn es schneit.

Em Frejohr ess wie überall,
och in Gehlert Karnevall.
Dann stieht den Läit no Spaß der Sinn,
do fährt de halwe Ahlstadt hin.
Det Programm do ess enorm,
de Danzgrupp wor och schwer en Form.
Un dennen ihre lange Behn,
hatten sich der Durschden un der Jul och angesehn.
Met feuchten Auge on viel Brand,
wur dann an de Thek´ gerannt.
Free morjens wor et dann su weit,
die zwei, die worn unmenschlich breit.
Se sochen aus, dat war ganz prächtisch,
se worn des gehens nicht mehr mächtisch.
Als ma den letzten Schoppen nohm,
gleichdroff och en Taxi kohm.
„En de Ahlstadt!“ saht der Jul,
und dat fand er super kuhl.
Hä verzohl dem Thorsten vill,
doch off der Reckbank wor et still.
Da Jul, dä wur dann haimgefahren,
un dot dem Taxifahrer sahn:
„Dä, dä do hennendrenn nix schwätzt,
wird och dahem noch aafgesetzt.“
Als er dem Fahrer den Weech erklärt,
dä Mahn dann zweifelt – on sich währt.
Wo soll dä jonge Kerl dann wohnen,
du häst wohl Halluzinationen.
Da Jul hatt´ nicht erkannt den Fehler,
der Durschden, dä soos noch en Gehlert.
Drem Jul, ich Ekel sahn Dir eines,
„Schau mir in die Augen Kleines!“

Dem Rentner, dem vergeht der Frust,
wenn ihn ergreift die Fleischeslust.
Hä drenkt gern Bier, doch es imm lehwer,
wenn ihn befällt det Stangefehwer.
No Ingelbach wird dann gerennt,
wo dat rure Lämpchen brennt.
Det Fahrrad wur dahem gelossen,
denn en dem Haus wird scharf geschossen.
Det Türmchen dat es gar net weit,
do lockt die holde Weiblichkeit.
Do esse bekannt wien bonder Hond,
dremm geng et och gleich richtich rond.
Su vill wie dä an Hoor deet traan,
hatten och die Wäiwer aan.
Det nötichste wor nur bedeckt,
hä hat sich alld det Maul beleckt.
Die Mädels refen laut und munter,
Worschtkoh jetzt die Hose runter.
Bevor das Ding dann runterhing,
ihm noch etwas stiften ging.
Als Amors Pfeile worn verschossen,
do hann se von em aafgelossen.
Den Fliegenfleischermetzgermeister,
verließen dann die Lebensgeister.
Dem Reich der Träume er entschwand,
er seine Hose nicht mehr fand.
On voller Zorn reef er dann,
en seiner Wut en Taxi an.
Weil glücklich er noch immer glaubt,
er kriegt zurück was ihm geraubt.
Hä fuhr dann haimon saht kehn Mux,
un hatt nur aan de Unnerbux.
Drum Härry sag mir jetzt Du Schlimmer,
machst Du sowas denn schon immer?
=> Nicht immer, aber immer öfter!

Hui Wäller? Allemol