Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 1995 – Thomas Breuer

Jetz stiehn ich hey owen, üm euch ze sahn,
wat sich im Dorf hät zogetran

GRASSOMEN
Ein jeder sich zum Ziele macht,
en Haus ze boun in voller Pracht.
Su daachte och da Tubak Heinz
un boude sich om Bersch dann eins.
Seit Chrisdach wohnde für da Heck,
doch üm det Haus wor noch vill Dreck.
Er läht de Stärn in defe Falten ,
un säht : Dat muß ich grün gestalten.
Noh demm der Boden wor verteilt,
is’e in de Stadt geeilt.
Beim Crisan holde er sich flott,
fürt Gras denn Somen in der Tott.
Der Heimwesch hat ihn schwär geschaft,
drum kriesche Durscht of Gerstensaft.
Beim Karin härre engehalen
un doht von sainem Somen prahlen.
„Wenn dä moh richtig is gewahsen,
hann ich im Dorf denn schünsten Rasen.“
Dat hatte jemand mitgehiert,
denn hatte dat Geschwätz gestiert.
Dä daachte ohne Auszuruhn,
was gibts jetzt wohl hier zu tun.
Un inem günstichen Moment,
hat er dem Heinz die Tott entwendt.
Wo de Baach bei Majersch rauscht ,
wur der Inhalt ausgetauscht.
Der Somen kohm doh inne Bitt,
un in die Tott da feinste Splitt.
Der Heinz inzwischen sich gestärkt,
hät von dem Wandel nix gemerkt.
Obwohl die Tott vill schwärer dann,
tritt arglos er den Heimwesch an.
Voll Tatendrang, trotz Dunkelheit,
dat Zeusch er in den Garden streut.
Dohmit der Somen det good sprießen,
det er spät naachts noch Wasser gießen.
Schwärmend er noch später säht,:
Su ne super Qualität!
Dä is sugar noch resistent,
gähn Fischel un denn stärksten Wend.
Drüm Heinz loß da am Schluß noch sahn,
Steingärden wahsen net, die läht ma aan.
Bis dat bei dir, da irschte Halm kimmt raus,
boust du och schon det 5. Haus.

MAIBAHM !
Wenn der April den Abschied nimmt,
die Feier in denn Mai dann kimmt.
Schon Tradition is heut ze Daach,
en grußes Feuer an da Baach.
Dat Feuer brahnt inem grußen Loch,
doch irgentwat dat fählt hey noch.
Un zur vorgerückten Stunde,
ging en Raunen durch die Runde.
En Maibahm hammer joh noch keenen,
wer gieht dann los un hielt noch enen.
Zur Zeit der Emanzipation,
wolten dat die Weiwer dohn.
Wie’n Hord Gaasen, meck, meck, meck,
zochen se dann Richtung Heck.
Von Berje Hiegst bis in de Ströth,
vom Kahlarsch bis of Giggelsches Weed.
In da Heigaß, doh wurn se fündich,
un schnitten ihn der Erde bündig.
Noh demm dä Bahm dann wor gefällt,
beim Fachmann wurde gleich geschellt.
Dä ston mit Rat un Tat zur Seite,
von ihrem Irrtum sie befreite,
un moch dohmit denn Mädels klar.
dat dat hey keene Birke war.
Se gingen dann doh dorch de Gaß,
de Weiwer bies un qwutsche naß.
Die Buche,  fand ihre letzte Ruh,
beim Karin un beim Kängeruh.

RETTUNG  DER  MORAL
Entsint euch mohl wer forjes Johr,
in da Aalstadt Egel wor.
Dä ston hey om Pailer un proklamierte wie für da Wahl,
den Wert von Sitte, Anstand un Moral.
Dä dohde hey ganz fürchterlich tönen,
daheem soll ma da Unzucht frönen.
Dohmit mehnde dä Personen,
die gar net weit vom Zelt weg wohnen.
Er sahde:
Hey üm det Zelt rüm muß dat net sein,
doh giehn ich doch vill lewer für heim.
Da Kermesausklang dohte nahn,
doh broch da Trieb sich saine Bahn.
Nach ungezählten Bier im Bauch,
daacht er sich:  Jetzt will ich’s auch!
Er nohm sain Gredel, saine Sprüch er vergaß,
un ging hinert Zelt, doh wo et drei Arsch huch is det Gras.
Doh wur er dann, och prompt erspäht,
un saine Weisheit widerläht.
Jetz well ich, de Moral im Dorf retten,
un sahn euch nur ens: Daheem stiehn de Betten.
Denn, wenn dat su weirer gieht,
werdet Zeit dat wat geschieht.
Dann werd in Zukunft hinerm Zelt,
en Automat mit Pariser ofgestellt.

HANDSCHELLEN !
Kescheln is en schüner Sport,
denn traift ma och in userm Ort.
Ma trifft sich in ilustrem Kreis,
una anam da Lück’s Margus un da Theis.
Dä Margus, wiet für en Wachmann sich gehiert,
sain Werkzeusch immer mit sich fürt.
Su kom dä Samstachs dann och aan,
beim Karin of de Keschelbahn.
Am Gierdel wie de Bolizai,
hatte dä su Dinger hey.
Doh saht dä mit denn kromme Finger:
Loh, weis mir moh die Eisedinger.
Wo host dau da die Schelle här,
dat is joh lauder Spielgeschär.
Et moch kurz klick, dä spürt denn Druck,
dat wor keen Zeusch vom Habakuk.
Dem Theis wur klar, nach kurzer Zeit,
Wachdienst Lück macht Wertarbeit.
Ach du, ach du, owei, owei,
da Spaß is rem nu mach mich frei.
Da Lück säht, dat is keen Problem,
ich muß nur noh demm Schlüssel sehn.
Er stutzte dann, net ohne Grund,
dä Schlüssel fählt an sainem Bund.
Mit Trarah un vill Gefluche,
ging se los, die Schlüsselsuche.
Da Lück lärmt laut, jetzt nur dir Ruh,
denn Schlüssel finnen mir im Nuh.
Of de Bleich wur dann gefahrn,
da Lück mim Theis am langen Arm.
Im Haus gesucht von owen bis unnen,
dä Schlüssel hät sich net gefunnen.
Et war keen Zeit, die Hektik groß,
da Lück, dä kriech denn Theis net los.
Dä Theis, der wor dem Wahn ganz noh,:
Is da net dain Babbe doh?
In det Auto, losgeroßt,
owen in de Linnestroß.
Of den Klingelknob gedreckt,
doh wur da Paul im Kob verreckt.
Baba, komm un helf ma moh,
ich hann denn Schlüssel nimie doh!
Zur Rettung wor da Paul bereit,
un endlich hät den Theis befreit.
Drum Wachmann sorg zu jeder Zeit,
das du den Schlüssel hast bereit.

HAUTE COUFEUR !
Im Linnewech doh isset oft scheen,
doh seht ma de Leit moh kummen un moh giehn.
Un wenn se moh giehn, dann hät dat en Grond,
doh sein dann  Geräusche , doh jammat da Hond.
Die Ursach von denn Missetaten,
sitzt owens hinerm Haus im Garden.
Doh det da Willi ab halb sieben,
lautstark of demm Jachthorn üben.
Dä bläst doh renn mit einer Power,
doh werd sugar de Mällich sauer.
Holt der Coför die Tröhte raus,
blaift bei denn Nohbarn de Blüte aus.
Die Ernte det sich net mie lohnen,
selbst Bienen haben Depressionen.
Doh det keen Hohn en Ei mie lähn,
die Tön sein schlimmer wie saurer Rähn.
Keen Wurm well aus da Erd sich bohrn,
denn dä hät Angst üm saine Ohrn.
Drum Willi sei zu jeder Zeit,
zu einem Kompromiß bereit.
Doh deinen Nohbarn denn Gefallen,
un loß dat Horn in Wald erschallen,
Un ob’s dem Förster dann gefällt,
dat sei dann noch dahingestellt.

Ich sahn jetzt noch, wemmet hey gefällt,
dann gieht mit mir int Kermeszelt.
Doch, wer fahrn muß, un blaift och länger dah,
trenkt besser dann Stelonia.
HUI WÄLLER !

HAILO TREPP
Warem bout ma en Fertischhaus,
et is flott fertisch, seht good aus.
Doch leider net in jedem Fall,
dat seht ma bei Familie Wahl.
Beim Daach doh ging da Zores los,
et fählde an genauem Moß.
400 Pannen fählten noch,
om Daach doh klaft en grußes Loch.
Mondaachs owens kohmen dann,
denn Rest ze lähen, 4-5 Mann.
Dat Loch wor inna Stohn vergäsen,
doh kohm det Eva mit demm Äsen,
un 7 Kästen Bier wurn gesoffen,
dat hat denn Günther deef getroffen.
Dat werd ze daier, dat is moh klar,
jetz werd gesparrt beim Treppenetat.
Da Udo schlau, joh och keen Depp,
jetz boun ma us ne Hailotrepp.
Wat als Provisorium gemacht,
faiert heut schon jahresdaach.
Sulang ston die Leiter dah,
bis dat en Unfall fast geschah.
Dat Eva paarmol huchgekrochen,
hat et sich bahl denn Hals gebrochen.
Noh drei Meter freiem Fall,
gofet dann en schwären Knall.
Dat Edith guckt dann üm de Eck ,
mach mir hey net su en Dreck!
Noh dem der Schrecken wor verdaut,
wur dann noh da Trepp geschaut.
Noh drei Wochen Urlaub,  wunderbar,
wor en Treppenlauf schon da.
Doch wenn ihr mehnd, dat Eva freut sich,
da nächste Urlaub is irscht 96.

Hui Wäller? Allemol