Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 1996 – Mike Thiel

Ich stien hai owen öm euch ze san,
wat sich em Johr hät zo getran.

Wer kümmt früh morgen´s, bei Wetter on Wind,
dat es da Bully, dat schmole Himd.
Zoverlässig wie de Bahn,
det dä Schuls em Dorf de Zeirong ausfahn.
Hä quält dat Auto von Haus zo Haus,
on läst dobei kene Geräusche aus.
Wie ich dat häi san, so wor hä schon emmer,
doch of Kafreitach kom et noch fill schlemmer.
Am Dach en dem da Jesus an Kreuz wur geschlan,
dot hä sich noch net mo mem Brorrer vertran.
Net ganz no da Bibel, wie Abel un Kain,
schlochen die zwei sich de Schirweln dann ein.
Demm Rudi, demm scheckt et langsam de Zoff,
on sterzte entschlossen, hinaus en den Hof.
Hä wollte schlichten, nom alles en Kauf,
on guckte strack enen Pistolenlauf.
Geschossen wur met Tränengas,
dem Rudi lehfen Ochen un Nas!
Dem Bulli wur klar, wat er getan,
ich muß jetzt flott häi dannen fahn.
Hä gof viell Gas on fur ze Mest,
det Fahrrad von da Äschekest.
Det Käthe gähn üwwer, of da Dühr worret flott,
dat Dengen es knitter kapott.
Die Bolizei wur gerofen on kom flott herbei,
dat wor dem Schulz net einerlei.
Beim Finale om Berch, met Krech on Gewimmer,
ginget ab en da grönen Minna.
On die Moral, hai von es gewesen,
darfst de net schlau, dann döhste scheesen.

En da Haigass wur en Haus verscheuert,
dat wor für viele überteuert.
Die Hütte ston´ schon lange leer,
am Ebde woll´se kainer mehr.
Ein Mensch der su wat kafen kann,
es Doktor orrer Zimmermann.
Groths Thorsten sät wat kost´ de Welt,
mein grußer Bruder hät dat Geld.
Üwer denn Kauf wor dä Frank schwär fruh,
de Renowierung, die begonn em Nu.
Da Balkon wur gemacht, en neuer Borren muste renn,
doch´t aller schlemmsten worn de Wänn!
Über Geschmack läst sich bekanntlich streiten,
„Blomenmoster“ aus frühesten Zeiten.
Die Tapeten wurn schnell af geressen,
on irscht mo of en Haf geschmessen.
Doch Groth´s han enen in ihren Rein,
dä mehnt Recycling müst net sain.
Su vill! Von dem Tapeten Mest,
kümmt mir net en die gröne Kest!
Befier ich of de Bräch muß fahn,
stechen ich et lewer ahn!
Hennerm Haus, do wor en Fleck,
zu erfüllen diesen Zweck.
Der Haf dä wur ganz flott entfacht,
und loderte in foller Pracht.
Doch bei demm Feuer wur vergessen,
3 Wochen worret treu gewessen.
Als en starke Wendstoß kom,
brahnt su richtich gruß dä Krohm.
De Kinner refen owei, ojo,
die Wies die brennt jo lichterlo.
Met Jutesack on Schepp besteckt,
wur dem Brand zo Läuv gereckt.
Se schlochen of´t Feier, met Reiser aus Forsten,
da Brandstefter wor de Mama vom Thorsten.
Det Marlene sät „Met demm Gescherr,
wärn mir demm Feuer nie mi Herr.“
Em dat Feuer zo erwürgen,
muß herbei da Orthey´s Jürgen.
Gesagt getan ne Frau ein Wort,
dä Löschzuch wor im Nu fier Ort.
Et wur gelöscht, kurz weißer Rauch,
da Jürgen stohn mol net om Schlauch.
Dä Einsatz – do drof dät ich Wetten – ,
doht de ganze Ahlstadt retten.
Denn Marlene: Dreu Gras brennt schnell,
Gell!

Besennt euch wer im letzten Johr,
met seinem Haus net fertig wor.
Dat es en Thema, do wärn ich ganz frei,
dat schännt sich ganz einfach „Huf Haus Teil zwei“.
Vom Pailer hei ronner, ich muß et san,
hät sich do owen net vill getan.
En bisjen gebracht, hät dat letzten Kermesfest,
jetzt wohnen se drenn, en demm riesigen Nest.
Hä is noch net fertich – et fehlt noch en bißchen,
un ausenrem wächst och noch ken Wiesjen.
Da Günther woret lait und reckte ahn,
da Josi mächt den Dreck us plan.
Hai Korzer, komm ma her du Zwerch,
mach mol glisch denn schweren Berch.
On als da Keppel bei gedreckt,
kom da Deutz alt angereckt.
2-3 mol drüwer met da Äht,
dann wert da Rasen ahn gesät.
Doch da Borren wor hart, de Äht wor ze leicht,
hei für dat Ort wor dat Dengen net geeicht.
Da ahl Bertes sät!
Wenn ich wat machen dann machen ich dat richtig,
de Frau henne drof, denn Belastung ist wichtig.
In Schumimanier wor da Günther am kurven,
hennen drof wor det Edith am surfen.
Nochen paar Runden dann es et geschaft,
Da Sozius reft: „Mich verläst bahl de Kraft“.
De Erkenntniss kohmt führt Edith ze späht,
hennerrecks schloch et det Rad von da Äht.
Nur weil da Huf Boss det Haus sehn well,
fuhr da Günther viel ze schnell.
Ma mußten net öhmt Edith bangen,
Gott sei Dank, worret got gegangen.
Em anner Johr, su ganz nefenbei,
verzellt euch da Ekel –vielleicht – Huf Haus Teil 3.

Do owen wohnt ener, en Eck grüßer wie en Kend,
dat es usser Ehrenpräsident.
Bei Haus Nummer 17 entsteht auf hohem Nivo,
ein wunderschöner Streichelzoo.
Wie et do zo kom, dat well ich berichten,
dat sein su richtische Dorfgeschichten.
Wenn Gräser sprießen un 7 Sonnen lachen,
dann werred Zeit de Wies ze machen.
Dat Mähn moch dem Wolle net vill Spaß,
denn wohin met demm viellen Gras.
Us Dorfchef Bobby, schlau und helle,
sorgt für ne´ Grüngrassammelstelle.
De Schubkarr huch voll, ma konnen kaum sehn,
so doht dä Wolle int Dorf runner giehn.
Batsch nass geschwitzt, dä Platz wor erreicht,
do wur sain Gesicht ganz fürchterlich blaisch.
Of nem Schild stohnn geschriewen, in drof fast da Schlach,
Entsorgen des Grünzeug´s an nem anneren Dach.
Hä drehte sich remm, on ging voller Zorn,
denn Ärger ertränken, bei Kümmel un Korn.
Je länger er beim Karin sas,
kom da Entschluß „Ich kafen en Gahs“!
De Entsorgung fällt weg, un dobei es et schien,
die Mäher lafen och ohne Benzin.
Ich brauch kehnen Container on machen kenen Müll,
dann han ich dahem de schönste Idyll.
Denn maine wunderschönen Gasen,
halen mir immer korz den Rasen.
Abber de Nobern woren och net doll,
moch dem Veh denn Droch huch voll.
No demm die Tiera su verwöhnt,
wur´m Wolle sein Gras strack verpöht.
Die Nobar halen fest bei da Stang,
die Gasen sain satt, dat Gras bleift lang.
On die Moral von der Geschicht,
es da Droch voll mähen sie nicht.

In da Stroß, en Eck weirrer hennen,
wohnt noch en Experte onner den Lennen.
Et es zwar wat her, doch bei us verjährt nix,
jetzt krait ihr verzellt de Geschichte vom Fritz.
Die Story begof sich en dem Johr,
als der dahem am bowen wor.
Den Schwitz vom Schaffen noch em Gesicht,
ging er beit Karin no da Schicht.
Do soch ma ihhn, wie häufig schon,
mem Herman dann beim Triatlon.
Knobeln, nacheln, Schoppen bafen,
dat schlaucht schwer, bei leeren Machen.
On wenn e nimmi saufen kann,
muß noch en Schnitzel en de Pann.
Es die Mahlzeit dann geschafft,
kimmt die Müdigkeit met Macht.
Da Machen voll und richtig breit,
ich muß jez haim, da Wech es weit.
Bes vier de Haustir sich gequelt,
do merkt hä dat da Schlüssel fählt.
Hä denkt sich: „Hei Ahler, jetzt nur net schellen,
da Papa wird wach on de Hunn dohn bellen.
Kurz üwerläht, dann dänkt hä sich aus,
det Dachfenster es off, so kummen ich ent Haus.
Messerschaf wur kombiniert,
et wärd jetzt übert Gerest prowiert.
Vier Meter hoch, do krieche Schess,
net vier da Höhe, vierem Werner seinen Schmess.
De letzte Bohl hät hä erklommen,
denn Kennel och noch überwonnen,
do kreire plötzlich weiche Kne,
dat hai päckste nemmermie.
En Halleluja det ich peifen,
kenn ich den Finstersims erkreifen.
Hä lait em Dach on wimmert leise:
„Ahler, es dat häi ne Scheiße“!
Glatte Pannen, steile Wänn,
Baba hol mich bitte renn!
Sein Rofen dat blief ongehiert,
da Werner schlef ganz ongeniert.
Dann kom da Retter en da Not,
weil Nauroths Josef hiert noch got.
De Josef moch den Werner wach,
die zwei dann roffa onnert Dach.
Wie Profis von der Rettungswacht,
den Ralf en Sicherheit gebracht.
Wat häst du Gleck, du Himmelsstürmer,
sos wärst du schon bei de Würmer.
Ralf sei fruh, es nix passiert,
nur weil Dein Noba so gut hiert.

Hui Wäller? Allemol