Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 2007 – Michael Hülpüsch

Hui Wäller

Ich stiehn häi owwen,   em äich ze sahn,
wat sich im Johr hätt zogetran.

Entsinnt äich mol wer vurjes Johr,
mit säinem Grill in da Rede wohr.
Dä Grill dä brummt, de Fisch don beißen,
jetz well ich mol de Welt bereisen.
De Kinner gruß, mir giehret goot,
ze mäinem Gleck fehlt noch en Boot.
Damit en jetz och jeder kennt,
et es da Vadda vom Präsident.
Suen Boot dat brauch,   suvill es wohr,
en Mindestmaß Luxus un Komfort.
Heliplattform, Sonnendeck,
Rettungsboote, Bar im Heck.
Su werd dat Scheffjen jetz bestellt,
dann sain  ich,    da Könich da Welt.
Owens es er dann am Träumen,
un sieht am Buug, de Gischt schon schäumen.
Jetzt noch flott off de Kreissparkass,
???   reicht det Geld, für diesen Spaß ???
Mo hingesetzt, de Gruschen gezillt,
für`n gruußes Boot,  reicht net det Geld.
Alles wat ich mir leisten kann,
es  1,30 breit un 4m lang.
Do braucht ihr gar net su ze lachen,
ma muß halt Kompromisse machen.
Trotzdem musste ma net lang waden,
schon looch bei Simons en Scheff im Gaden.
Et wur proweert un och getest,
wie fährt dat Ding dann wohl da best?
Dä Motor wuhr geköhlt im Emer,
„Manuela!?!,     hoffentlich seeht us kener,“
un jetz mo richtisch Gas gegewwen,
do fing da Harald an ze lewwen.
Dat Wasser spritzt bis off de Gass,
et wuhr suga da Präsi nass.
Genoch geliehrt,   jetz well ich fahn,
mit mäiner Yacht, ab off de Lahn.
Det Steuer fast am Buug montiert,
ich glov ihr wisst, wat jetz passiert.
Den Kutter do ind Wasser geschowwen,
vürn rängesetzt,  det Heck stunn owwen.
Jetzt setzen ich häi,   mit mäiner Masse,
wie kräin ich nur die Schrow ind Nasse.
No reechts, no lenks, fier un zereck,
worüm mächt dat nix,   dat goore Steck.
De Kest wirra ausm Wasser raus,
grübelnd fuhrn se dann no Haus.
Harald !!!   Als Kermesekel well ich dir wat sahn,
su kimmste net weit mit däinem Kahn.
Setzt du vorn,      kannst du zwa lenken,
doch de Balance musste üwerdenken.
Mächst du det Lenkrad in det Heck,
hätt däin Frau och noch en Sonnendeck.

Mir han jo häi bei us im Ort,
de Brauerey  un die stieht dort.

Im September letztes Johr,
ich dachte alt et es net wohr.

Det Daach wor ondicht, klarer Fall,
jetzt werd geflickt die ganze Hall.
Su kom ne Firma dann sofort,
aus nem bekannten Nachbarort.
Mit Vorsicht ging die Sach ma ahn,
weil och mol wat brennen kann.
„Mir sain su weit, det Daach is dicht,“
den Brenner aus,      un trotzdem Licht ?!?
Et gof en kurzen, lauten Knall,
do stiehn se für nem Feuerball.
Doch selwer löschen keene Chance,
dat Feuer gerät aus da Balance.
„Jetz brauchen ma de Feuerwehr,
dat he,     dat werd für us ze schwer.“
Se komen ahn wie net geschäit,
mim rießen Team, genau 4 Läid.
De Drähleiter flott huchgefahn,
doch owwen kom kaum Wasser ahn.
Un da Grond wor flott erkannt,
et wor keen Druck off dem Hydrant.
Prowiern ma mo nen annern aus,
doch der bleev zo,     er kom net raus.
De Stadt muß span, dat weiß einjeder,
un schold dodran,       is Klöcknersch Peter,
weil Hydrantenwatung zovill kost,
sein die Dinger zogerost.
Su kriechen se en schweren Dämpfer,
de Hacheburja Brand-bekämpfer.
Do kom da Ecke Hermann ahn,
un det den Deckel dann zerschlahn.
Schon schoß det Wasser in den Schlauch,
da Druck wor gruß,     det Feuer auch.
Tatütata von Nah und Fern,
do komen wievill Feuerwehrn,
doch dat hätt, all nix genutzt,
de Flammen han, den Torm verputzt.
Un wie da Heiner endlich kom,
du daacht er sich, nun „brenne Rom.“
Schwarzer Rauch,    brennt in der Nase,
„man reiche mir die Tränenvase,“
un newenbei er leise kichert,
„hi hi hi ma es versichert.“
Feuer,     Action,      einerlei,
dat is,     „Erlebnisbrauerei.“

Dä Lück, dat es en steiler Zahn,
un kimmt bei Wäiwern tierisch ahn.
Er zeigt su gern wat er kann,
un denkt sich dann,  selbst es da Mann.
Da Summer dä es werklich schiehn,
wer well schon in da Sunn  rimmstiehn,
denn och beim Markus Lück daheim,
es immer kräftich Sunnenschein.
Üm`den Schatten zu genießen,
guckt er dann bei paar Markießen,
un denkt sich an den Außenputz,
kimmt en gruuuußer Sonnenschutz.
Huchmotiviert mächt er sich dann,
an die schwäre Arweit ran,
drimm hilt er aus da Werkzeuchkammer,
nen Bohrer un von Bosch den Hammer.
„Den Zollstock han ich jetz vergäsen,
egal, dat gieht och ohne mäßen.“
Un mit der Kraft von Boscheshammer,
bohrt er in ne Hohl-raum-kammer.
Den Bohrer dorsch bis an den Schaft,
„ du lewer Gott, wat han isch Kraft.“
Den Düwwel in dem Loch platziert,
doch dieser gleich den Halt verliert.
4,  5 Steck hinnerhergeschoben,
do fing da Lück irscht ahn ze toben:
„ NÄ, NÄ, NÄ    wat es dat hee,
Ringsum er noch paar Löcher bohrt,
su setzt dat Drama sich dann fort.

„Wat es dat fürn verdammter Mist,
jetz läin se in da Rollladenkist.“
Da Kilbinger rät,   un dat es net verkiehrt,
mit Siemens Lufthaken wär dat net passiert.
Markus !!!   Su wie de bist, su kannste bläiwen,
dann han mir immer wat ze schräiwen.
Un stubbs den Kilbinger mo ahn,
dä is für suwat och ze hann.

Un weil ma dich schiehn Erjan kann,
füge ich noch etwas an.
Von Markießen nun geheilt,
er zu einer Fete eilt.
Im Vereinsheim, in dem wunderschönen,
lossen ich mich als Gast verwöhnen.
Dä Dirk und auch sein Zimmerlein,
luden dort zur Party ein.
Wer es do Nuut, wer es do Feder,
da Gerdi zieht den schwarzen Peter.
Geladen worn do ville Gäste,
och Fritzens Ralf gov do det beste.
Getronken wuhr off diesr Fete,
im läin, im stiehn un an da Theke.
Zu später Stunde, keener mieh frisch,
det Fritzelein mimm Kopp om Disch,
su wie ma dat vom Ralf jo kennt,
wor er beim dränken engepennt.
Doch da Kilbinger, dat erre Schof,
braacht en dann im seinen Schlof.
En Och zoo, dat annere uff,
su guckt er off den Markus druff.
„Häi im D-Haus isset schiehn,
doch ich muß jetzt Heim schlofen giehn.“
Den schelen Bleck stellt er off scharf,
„Herr Wirt hal mich mo bitte aaf.“
Do guckt da Markus arg betroffen,
ich glov da Ralf es schwer besoffen,
Schnäpse, Bier un och de Kost,
worn im Vereinsheim zwar umsost,
doch Trinkgeld wull der mir nie zahlen,
its werre richtisch aafgehalen.
13,50 ,-      kräin ich von dir,
für ne masse Gläser Bier.
Och dat gieht, wenn ich bedenken,
wat ich sus am Owend dränken.
Häi häst nen 50 Euro Schein,
doch Trinkgeld kräiste trotzdem kein.
Da Markus dä fängt ahn ze lachen,
dat kann ich da passend machen,
off den Penning ganz genau,
do häst den Schiss, du korschtich Sau.
Su strebt da Fritz da Heimat zu,
am Ende worn se beide fruh.
Domit sei dann och bewiesen,
da Ralf bezahlt dem Lück Markießen.
Un die Moral von der Geschicht,
säin Trinkgeld hät da Lück noch immer krischt.

Weltverbessera givt et üwwerall,
mir han och enen,  dat,   issen Fall!
Dä es su schlau, deet alles kennen,
er kunn sugar den Schnie verbrennen.
Wer Schnie in Wasser wandeln kann,
es bestemmt en weiser Mann.
Doch wie jedes Kind häi weiß,
im Wenda werd aus Wasser Eis.
Dä weise Mahn, dä es su kloch,
dremm preißen ma den Söhni hoch.
Klimawandel es en Thema,
su Ideen wie dä hätt keener.
En Warm-luft-fänga, dä muß her,
denn de Luft es jo net schwer.
Su werd dä Dunst dann engefangen,
in Säck verpackt un offgehangen.
Im Wenda werd se ausgeschütt,
schon isse moulisch warm de Hütt.
Wenn die sich dann im Haus verdeelt,
sich keener mi de Bloß verköhlt.
Beim Michi hängt in jeder Eck,
eener von den warmen Säck.
Dä weise Mahn, dä is su kloch,
dremm preißen ma den Söhni hoch.
Su`n Erfinder braucht vill Kraft,
die er sich mit Joghurt schafft.
Doch Deckel, wie et jeder weiß,
sain nu mol da grißte Scheiß.
Alludeckel falsch offroppen,
dat kann nur da Söhni toppen,
mit on-egalen  Fingerspitzen,
det dä an dem Dingen ritzen.
Offgeroppt, da Deckel futsch,
su kom da Joghurt rausgequtscht.
Dat wor im en Dorn im Och,
wodroff e dann zum Rewe moch.
„Wer von äich hätt häi det sahn,
fier äich stieht en schlauer Mahn.“
Dem Marktleiter det e dann erzählen,
wie er sich muß mim Deckel quälen.
„Ich hann en Erfindung, dat es en Genuß,
dä Joghurt brauch nen Ploppverschluß.“
Dä weise Mahn, dä is su kloch,
dremm preißen ma den Söhni hoch.
No suvill Erfindung, korz fierm Patent,
dä Künstler nur noch Ruhe kennt.
Deef in da Naacht, su morjens zehn,
de Läid dann in de Kerch rengehn.
Begleitet werd der Kerjegang,
mit nem schiehnen Glockenklang.
Doch de Glocken sain su laut,
do wor da Söhni net erbaut.
Su werd e Sonndachs morjens wach,
„Verdammter scheiß, wat en Krach.“
Da Christen fromme Lämmerschar,
hätt gesongen wunderbar,
da Pfarrer hätt den Herrgott g´lobt,
un owwen hätt de Glock getobt.
In de Kerch, off schnellem Fuße,
„häit don ich gewiss keen Buße.“
Off Söhnisch det e den Läid dann sahn:
„ojoijo, de Glocken müssen Pelzja trahn.“
Wodroff et aus dem Chorstuhl klingt,
un die Gemeinde dazu singt:
„Dä weise Mahn es werklich kloch,
dremm preißet all den Söhni hoch.

Ich sain jetz mit da Red am Schluß
doch enes noch gesaat wern muß:
Eigentlich sollt jo da Freddie häi stiehn,
doch dä musste leida zum Barras giehn,
dremm hätt ma mich als Nachfolger erkorn,
im Herzen Ahlstärra, in Möschemisch geborn.
Ich wuhr häi klasse offgenommen,
hann neue Freunde dozo gewonnen,
Un mögen de Möschebacher et mir verzeih`n,
Ich sain stolz in da Ahlstatt Ekel ze sain.

Hui Wäller !!!

Hui Wäller? Allemol