Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 2010 – Sven Bruder

Hui Wäller? – Allemol!

Ich stiehn hey owen em eich ze sahn,
wat sich em Dorf hät zogetran.

Ahlen Wejfer
Wenn man eine Reise tut,
dann kann man was erzählen.

On wenn man fährt  – dann is dat fein,
sull da Dress  – der gleiche sein.

En Kegelclub, dä wull dat han,
lauter Weifer, jo kehn Mahn.

Beim Lebek / Marienberg dot ma Testen,
wat stieht us Wäiwer dann am Besten.

Un die Truppe, lauter Glucksen,
kaift lila Blusen, weiße Buchsen.

Doch, befier ich dat jetz hej vergessen,
die Fahrt die ging  – bis hinner Essen.

Se komen ahn in dem Hotel,
mussten sich emdohn und dat ganz schnell.

Denn da Dach wur knapp bemähsen,
fürd Boot fahrn –  schien maahn  – un dann noch ähßen.

De Karin ond  Edith –  delten wie emmer,
sich im Hotel – en schienes Zimmer.

Trödel net,  —- et Karin säht,
mach die schick – et is schon spät.

Dann wur indn Schrank gerafft,
un sich  in die Buchs geschafft.

Do hierte man det Karin sahn,
Klasse, —  mejn Diät schlejt ahn.

Die Buchs die is doch viel zu gruß,
mejn schwerer Hinnern,  – wo issa bloß.

Ich muss jetz mo beid Eva giehn,
dat  werd mir bei der Buchs mo sehn.

Su lief et wieder der Natur,
im Miederhöschen übern Flur.

En aneres Problem hat die Frau Wahl,
det ahndohn wur für die ne Qual.

Selbst von weiten kun ma sehn,
die weiße Buchs  – wor vill ze klehn.

Aus die Buchs  – un voller hasst,
beim Eva werdse angepasst.

Un lef wieder der Natur,
im Miederhöschen übern Flur.

Su ging dat paar mo hin un her,
dat störte den Hotelchef sehr.

Dat hej  – es net mie anzuschauen,
mit kurz beschürtzen  – reifen – Frauen.

Guck doch fort dann musstet net sehn,
dat hej is  —  en ernstes Problem.

Do hierte man den goren Mahn,
denn Satz der Erkenntnis sahn.

Anstatt hej biese Sätz ze fauchen,
doht besser mo –  die Bochsen tauschen.

Werra ging et wider der Natur,
im Miederhöschen übern Flur.

Su wur dat Problem aus der Welt geschafft,
Weil die 2 hatten et  – blitzschnell gerafft,
denn Karin un Edith ich well et euch sahn,
zeht eure ehchenen Buchsen ahn.

KEXEL
Demm ahlen Chef von da Kreissparkass,
demm mächt de Gardenpflege richtich Spass.

Sain schiener Garden is en Traum,
gehecht, gepflecht, ma glohft et kaum.

Un och sain vom Joe beschmertes, rosa Haus,
seht werer reinlich und sehr souwer aus.

Hinnerm Haus, die gruhse Wiss,
die wächst un wächst, wat fürn Driss.

Doh muss jetz mo da Mäher drahn,
en Gleck dat ich sun Dengen hann.

Beim Mies gekaft, det nejste Modell,
dat mulscht un mäht, un dat noch schnell.

An demm is alles drem un dran,
doch en Problem —  wie gieht dä ahn?

Mit Sachverstahnd un technischen Geschick,
werd dem Deng zulaiv gereckt.

Von alle Seiden ahngesehn,
ich dohn mo an da Kordel zehn.

Zich mo gezochen —  do moch et Klick,
Su ´en Mest, –  dä brauch jo Spritt.

Do hiert`e dann seyn Anni sahn,
wat bist du enmo –  en glocha Mahn.

Für dänn Spruch, well ich da danken,
schnappt sich´en Kanister, — un fährt tanken.

Vollgemacht un werra Haim,
ich kenn alt lang am mähen sain.

Beim Jimm in da Kier, –  moch et bald Krach,
kom doch en LKW,  – von Stenebach.

Voller Krain den Reckwärtsgang renn,
schon mächt`et dann,  — von hennen  — peng!

Doh hät dä denn Präsi emgefahn,
vielleicht mit Vorsatz, –  muss ich sahn.

Da Nils lejt doh,  – is sich am wählzen,
da Jimm kimmt ahn,  – wie kann ich helfen?
Da Helmut hät denn Kopp ganz rot,
reiß die Hett aaaf!!! ,   — dann is goht.

Sohs nix bassiert, –  wat hann ich Gleck,
jetz fahrn ich Haim, –  un mähn en Steck.

Un dahem dann ahngekommen,
stunn dat Anni ganz benommen,
un det zo sejnem Mahn dann sahn:
Helmut, hats`de dich vafahn?

Er blejft dodrof dann ziemlich cool,
un tankt denn Rasen-korzmach-Feuerstuhl.

Er zeht wie gegg, wat sol ich sahn,
dat Dengen sprengt un sprengt net ahn.

Dä Gottfried von newenan, sich dat beseht,
dähnkt sich,  – noch vier-fünf Zühch,  – dann is a meht.

Schon hatt da Helmut denn Gottfried erspäht,
un  sich en Sätzjen parat geläht.

Liebster Nachbar, mein Bester, mein Guter,
du warst mir schon immer, fast wie ein Bruder,
kann dich goht lejren, dat muss ich da sahn,
ziechst du mir moh, – denn Mäher ahn?

Dat machen ich gern,  –  seh nur gohd hin,
ich weysen dir,  —  wat fürn Experte ich bin.

Mit Schwung zeht dä Gottfried die Kordel straff,
beim Helmut moch et werra, baff.

Dat Hinguggen nom´e zoo genau,
schon wor ehn Ooch, blitzeblau.

Vielleicht lohch da Treffer, och weyra Richtung Boden,
so ziemlich genau, zwischen de => ma weis et halt net genau.

Da Helmut schaukelt noch en besjen rem,
rollt met de Ochen un fällt em.

Er lejt om Recken, wat is dat fürn Summen,
sajn dat mejn Koppwieh,  —-  orer is´e am brummen?

Gottfried, hierst du meyn Klachen un meyn Wehen,
ich glof, ich hann det Licht am Ende des Tunnels gesehen.

Verstullen rejft da Gottfried seyn Händ,
dat wor fürd emfahn, —-  vom Präsident.

Nodem Helmuts Blick wor werra klar,
un gerichtet sejn volles Haar.
Su wur dat Tagwerk dann vollbracht,
Dank dieser guten Nachbarschaft.

Helmut!!!
Hab Sonne im Herzen un stets frohen Mut,
denn dann greift dat Motto: Alles wird Gut.
Ob det Haus verschandelt, orrer K.O. geschlahn,
dat mächt dich nur stärker, glohf fest drahn.
Un dänk an deyn Nohbarn,  —  net nur mit Schreck,
sohs brängen die dich wärklich,  —  noch em de Eck.

Kilbinger
Er sorgt für Themen, immer wieder,
rekordverdächtig,  —   usser Dieter.

Siebzich Johr,  – ongeschehyt wie`n Stier,
un dann noch Fan –  von Schalke 04.

Fier en paar Johr, schon Meister der Herzen,
do konnten die Münschner nur lauthals scherzen.

Doch dismo wollten die Schalker feiern,
et wor su weit, ma spillte gähn Bayern.

Im Stern wur sich zum Spill getroffen
On —-  en Masse Bier gesoffen.

Se lähten los, die Ruhrpottkanacken,
heyt don mir, de Bayern packen.

Da Kilbinger singt schon „ ein schöner Tag“
doh kimmt von Bayern da Doppelschlag.

Un beim Dieter wächst dä Vadruss,
Bayern spillt aus enem Guss.

Noh 90 Minuten iset vorbei,
Schalke 1 —– –  Bayern 2.

Da Lück, kann net`mie ahn sich hahlen,
un fängt mächtich ahn ze prahlen.

Du Simpel, du Dilldapp, du ahler Hesse,
jetz gov et schon werra wat ofde Fresse.

Sitz  ich om Klo, un han ken Bapier,
dann nehm   ich de Fahne vom Schalke 04.

Bis dat „Die“ hollen, de Meisterschaft,
hät`et dich alt lang, dohin gerafft.

No suviel Zoff und Stichelein,
säht der Kilbinger, —  ich gien jetz heim.

Musste suviel Hohn und Spott erdrahn,
dat gift`en Redurkutsch, —-  Security Mahn.

Dich machen ich fertisch,  – mir is nix ze schad,
bis dat`de ofde Knee layst, –  on winselst em Gnad.

Da Lück dä hät,  – dat kann jeder sehn,
im Hoff, im Ploster, – en Bayern-Emblem.
Dat Dengen, dat Kotzt mich schon länger ahn,
su dacht sich  da Dieter, – on fasst seynen Plan.

Meyne Tochter hät, zum Gleck en Gaul
dä is beim Äbbel drecken, gar net faul.

Un dä Mest, hält viele Jahre,
frisch duftend sich, —  in Tubaware.

Die Nudelsalatbox von meyner Frau,
die basst in da Größe, ganz genau.

Die werdse wohl, heyt Naacht net vermissen,
die kann ma dann Speelen,  – dat muss die net wessen.

Denn Gaul gestreichelt, oner demm Buuch ,
denn ich weiß genau,  —  bei mir hälft dat och.

Die Schessel randvoll, denn su soll`et sein,
et dänkt sich da Dieter: Die Rache ist mein.

Da Kilbinger mächt sich of`de Reise,
im Handgepäck,  — ne Box voll Scheiße.

Reckwärts beim Markus in`den Hof
Un dat ganz leise, ma es jo net doof.
Licht wor nirjends wo zu sehn,
da Lück vermutlich  — net dahem.

Lautlos geöffnet denn Kofferraum,
dä Mest dä gährt,  — und bildet schon Schaum.

Un alles direkt of dem Logo platziert,
dann iset endlich mol,  —  schien dekoriert.

Abbel fier Abbel aus der Tubawär fällt,
em`denn Markus zu waisen, –  wat er dovon hält.

Wat da Kilbinger dobei net bedacht,
dat Haus is  — Kamera überwacht.

Of enmo giehn alle Außenlamben ahn
un hinner sich, hiert`e denn Markus sahn:

Wat bist du für`en Vollidiot,
ich glov dir is`et –  net ganz goot.

Du bist su blöd, no dir schnappen de Sey,
varzell mir mo, wat mächst du dann hey???

Ich hierte deyn Auto, do sohs ich om Klo,
seitdem gucken ich da,  — met da Kamera zoo.
Und wat ich do sooch, ich konn et kaum fassen,
dir fählen im Schraank, wohl sämtliche Tassen.

Ich hann hey emt Haus, wat best du bekloppt,
Oochen sugar em Hinnerkopp.

Wat best du`n Verbrecher, en gemeiner Terrorist,
schmeißt in denn Hoff mir, denn stänkenden Mest.

Die mächst du jetz fort, die Sauerei,
sohs lossen ich  –  denn Wauzi frei.

Dä well dann net spiellen, un ahn dir schlecken,
dä well deyne  ahlen Knochen lecken.

Hol dir ne Schipp,  – un och`en Bessen,
dann muss`de Äbbel,  – net ehnzeln oflessen.

Su hät dat Attentat, diesmoh nix gebracht,
weil Markus seyn Heim, stets gut bewacht.

Un demm Kilbinger werd klar, in kürzester Zeit,
Wachdienst Lück, macht Wertarbeit.

Dieter:
Wenn deyn Herz, su sehr für Schalke schläht,
un deyn Bayern-Hass, dich zu solchen Dingen bewäht,
dann get dat nur Struwel und Lob gerret keins,
denn Bayern es, un blaivt, de Numma eins.

Ich

Nejes Johr un nejes Gleck
Sylvester fejern es doch Schick.

In Nistertal soll de Party starten
ma kann et selwer kaum erwarten.

Ein Vater voller Fürsorgepflicht
ich kann dich och fahn, du brauchst das nicht.

Baba, du musst dich net berappen,
ich fahrn selwer, ich han den Lappen.

Das er nix trinke, dat harre geschworn
denn Satz hät dä Baba hejt noch inde Ohrn.

De Fejer war fröhlich, de Mädels worn fein
suh 7-8 Schoppen, die kunnen et sein.

Mit 14, fährt ma emmer noch locker
un 16, haun enen och net vom Hocker.

Un selbst det schrooste Dier im Haus
seht of emo sexy aus.

Denn egal, wat de Nadur suh verbricht
mit Schnaps, fällt dat net ent Gewicht.

Noh 30 Bier hiert man ihn sahn,
ich kann nimmie gihn aber noch fahrn.

Et wor nix mie, mit  süße Maus,
trah mich int Auto, ich fahrn dich nach Haus.

Kens von den Waifer leß sich bequatschen,
weder zum knutschen noch zum betatschen.

Ich fahrn jetz Heim ich sain et leid,
ab un fort, ihr wesst bescheid.

Volles Rohr durch Nistertal,
lenks orer reechts, du häst de Wahl.

Un fährt die ruhre Türkenkest,
am deutschen Jägerzaun ze Mest.

Dat Tempo vom Audo wor schnell verpufft,
dat Hennerrad stohn inda Luft.

Steil noh owen, stieht dat Heck,
wie kräin ich jetz die Kest hey weg.
Paar Kumpels mussen jetz herbei,
dann is dä Alptraum flott vorbei.

Mit nur 3 Rärer  — fuhre weg,
da schnellste Wech,  – es dorch de Heck.

De Fahreräi wor net ganz schien
weil hinnen reechts  —  de Funken sprühn.

Am Böhmersch Hoff dann angekommen,
wur da falsche Wech genommen.

Alt nochemoh noh Alpenrod ren,
die Fahrt, die nemmt un nemmt ken en.

Un da ma sich net auskennt, in da Heck
kimmt ma sugrat, och net doh weg.

Su ville Weche, die kennt ma net gohd,
dräht Runde em Runde, em Alprod.

Dä Funkenfluch of säjne Weise,
wor recht hell un och net leise.
Un dorch diese domme Sache
komen de Grönen von der Wache.

Zochen ruckzuck on auf die schnelle
eine rure  —– Halt-mol-kelle.

Se helen ahn un sahten toll,
mäin gott jung, –  wat bist du voll.

Däin Feuerwerk, dat is jetz aus,
mir fahn met dir ent Krankenhaus.

Suen klener Pix dä det net wieh,
säht dä beliebte  —-   Dr. Chi,
un zeeht mit voller Manneskraft
aus demm Arm denn Gerstensaft.

Beim Aderlass soß er im Sessel
on hatte bahl  – 2 Bar  – um Kessel.

On sumet wohr der Lappen weg,
von demm Kerl, von fier da Heck.

Un dohmit et jetz och jeder weiß,
Dat wor ich, un net da Theis.

Un der Weißheit letzter Schluß
da Kermes Ekel gieht ze Fohs.

Ich sain jetz mit da Red am Schluß,
doch ehnes noch gesaht wern muss:
Wat ich gemaacht hann, ahn fier sich
Wor net gerade vorbildlich
Doch sei et drem fejern is schien ,
drom lost uns alle ins Kermeszelt giehn.

Hui Wäller !!!!

Hui Wäller? Allemol