Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 2003 – Sebastian Pock

HUI WÄLLER

Ich stiehn häi owen em aich ze sahn,
wat sich em Dorf hät zogetran.

Kilbinger
Üwwerlät mo, wer de letzten Johr,
am meisten in der Rede wor.
Ma wollten irscht den Wolfgang nemmen,
wie er den Scholzen dot vetrimmen.
Doch der Marx, där arme Mahn,
kimmt bahl in jeder Rede dran.
Deshalb wie alle Jahre wieder,
der Hirsch vom Rucheberg – Kilbingersch Dieter.
Där Mann is unheimlich wichtisch,
un wenn dä wat mecht – dann meistens richtisch.
Dä hät schon suvill Mest gemacht,
un dies Johr härrer schon wärrer enen gebracht.
Der Koller reft paar Kumpel ahn:
„Ich brüchte ma so drei vier Mann.
En neues Dor hann ich bestellt.
Ich hann et jo – wat kost de Welt.
Doch wie dat heut zutage ist,
man greit gelewert nur noch Mest.
Dat neje Dor total zerdrickt
Dat schicken ich sofort zereck.
Ihr brucht net kummen, wartet mo,
demnächst hann ich en Ganzes do!“
Zwo Wochen später – Wat soll ich sahn,
reft er die Kumpels wärrer ahn.
„Dat neje Dor is jetzt hier,
wenn ihr wollt dann konnen mir.
Doch halt, Moment, ich han ken Zeit,
die nächste Woch wer ich bereit.“
Su wur dann jeder angerofen.
Nur der Dieter blew im ahlen glofen.
Dem entsprechend voll Elan
geft der Kilbinger sich dran.
Nur drei Werkzeuge brauch der Mann:
schweren Hammer, langes Eisen
un ne Hak zom Löcher reißen.
Dat ahle Dor schnell freigelecht,
wur sich dabei mächtisch offgerecht.
„Alen muss ich häi schaffen,
wo bleiben dann die annern Affen.
Der Eichentümer gar net do,
wo is der Sack verdammt noch mo!“
Mit Wut im Buch un – Masse Brand,
wur dann bei den Lück gerannt.
Beim Markus is a noch am motzen,
da hürt er dann den Koller kotzen.
Er dreht sich em, der Wilfried keucht,
„Hai sitzt der Arsch – un scheucht.
Ich quällen mich bei dir dahem,
un bouen aus dat Dor alen.“
„Wat mächst du nur, kannst du net warten.
Dat neje Dor – Hät och en Schaden.
Jetzt stieh ich do, mim Loch im Haus.
Die Penner gihen ren und raus
Werkzeug un Maschienen,
jeder kann sich jetzt bedienen.“
Dürftig wur dat Loch geflickt,
Dor Nommer Zwei zurick geschickt.
Zwei Wochen, su verstrich die Zeit,
dann wor dat dritte Dor suweit.
Mit Fachleut un in aller Ruh,
wur et engebaut im nuh.
Drem Dieter – schaffe wat ma schaffen kann,
damit mir wat zu schreiwen hann.

Toni
Dä Traum eines jeden, mo Rentner zo sain,
ohne Nuht un ohne Pain.
Wat sull man doch machen met su vell Zeit,
die Enkel wäit fort, dahem nur zu zweit.
Nach Renovierung dä Kellerräume
Hät mo dann noch mina Träume.
Ä schafft recht fill un bastelt och gern,
en Freisitz beim Schoppen, dat soll et jetzt wern.
Huch motiviert un voller Elan,
geft dä sich ant ausschachten dran.
Met Möhevoller Handarbeit,
is dat Loch schnell dehf un breit.
Als Wächter vom Disch muss dä su wat hann,
un hillt sich Split mim klenen Karn.
Für solche Zwecke bruch man dann,
en Träcker mit´em Hänger drann.
Huch üwwerladen un unverfrorn,
geft der demm Deutz schwer de Sporn.
Ä denkt sich, im Loch es noch net vell dren,
ich muss noch mol zom Walkenbach hen.
Mit gochem Mot, dat zwote Mol da roff,
do kriesch ä off denn Karn richtich wat druff.
Met scheppen Rärrern un´nem mulmisch Geföhl,
stirzt dä sich int Verkehrsgewöhl.
Of där Schussi – in Höhe vom Bergisch,
wuret of emol brandgefährlich.
Dä Deutz boch ahf – dä Hänger net.
Do stonn´er do dä Hüwwel Split.
Dä Jim dräht sich em, un staunt net schlecht,
wat dä Hänger ohne Träcker mächt.
Of de Ahfbiechspur  stonn´er alen,
dat kunn man von der Stadt aus sehn.
Alles wat Richtung Ahlstadt woll,
fon dat gar net super toll.
Met Huben un Gesten in där Schlang,
wur demm Goldmann richtisch bang.
Ä versicht den Hänger anzehewwen,
doch dat well imm kenen gewwen.
„Dat hät alles kenen Sinn,
häi müssen noch paar Helfer hin.“
Der Jim vür Wut recht stark am kochen,
deht an jeder Haustür pochen.
Im D-Haus hät dä dann gefunnen,
zwei Jungen die och hewwen kunnen.
Där Jan dä säht: „Es ken Problem,
den Karren zehn ich dir no hem.“
Gesaat gedon, en Mahn en Wort,
denn Hänger dran un dann hey fort.
Mim Golf denn Hänger Haim geschleppt,
un denn Split ind Loch gescheppt.
Dä Toni is fru, dä Freisitz fertisch,
jetz is är als Wächter / all-ge-gen-wer-tisch
Un kimmt nochmo ener dorsch dä Kier mit Kabitt,
beschmeist dä Toni denn mit Splitt.

Theis
Morjens bei zeiten, de Lost noch net gross,
muss der Theis me´m LKW los.
Su fährt dä dann Land of Land ab,
un owens is dä mächtisch platt.
„Trucker säin is jo su schien,
doch muss ma mo offt Örtchen giehn.
Am nächsten Rasthof stellgehalen,
erlösen ich mich von den Qualen.
De Hennerachs die plocht un dreckt,
dä Mist, dä wird grad fortgescheckt.
De Klofrau ahlt un och net schien,
trotzdem well ich offt Örtchen giehn.
En Euro ent Schälchen well ich´er gewwen,
wenn der Klo schien souwer geblewwen.“
Schnell deht dä offt Klöchen wetzen,
wat dä do seht deht inn entsetzen.
De Scheiße bis zur Lampenschale
dämpft das Licht im kleinen Saale.
„Dä Krom gestratzt weit üwer´n Rand,  {Pause}
ich verliern gleich denn Verstand.“
Dä Schock setzt dehf, bis in de Knochen,
schon kummen de Petzje angekrochen.
Peckel su gruss wie Höhner-eier,
dat es demm Theis en ahle Leier.
Schnell häi fort un dann von dannen,
soss hann ich mer wat enggefangen.
Säin Mochen geplocht von Päin un Nut.
„Sufort häi raus, soss bläiwen ich dut.
Der Botzfrau liern ich jetzt dat fürchten,
Geld her orrer souwer bürschten.“
Noch voll den Darm, un voller Pickel,
sicht der Theis dat ahl Vehikel.
Du hässt denn Job / net got geliert,
beim Läisen Petra wär dat net passiert.
En Gedahnken wohre noch am schwelgen,
do soch´er die Ahl´ denn Spillautomat melken.
„Vür lauter Spillen zum Botzen ken Zeit,
jetzt sain ich et Leid, jetzt es et su weit.
Statt Botzen spillst du am Automat.
Dat Geld dat is für dich ze Schad.
Schmerzensgeld, dat muss schon sein,
deshalb werd dat Debschen mein.
En Hahf häi machen kann ich net,
dann nemmen ich´ma lehwer de Groschen met.
Fürt Frehsteck werd dat wohl noch schecken,
denn Hahf kann ich woannerscht drecken.
Wer net vill Frist muss net vill kacken,
om nächsten Rasthof muss ich´t packen.“
Su nemmt dä sich die fetten Beuten,
Un beschmutzt den Klo bei annern Leuten.
Drem Klofraun seit auf eurer Hut,
und putzt die Toilettenschüsseln gut.
Sust kimmt dä Theis an äiern Ort,
un nemmt die Kohle met sich fort.

Päarchen
En Päarchen recht hübsch anzesehn,
manch ener well et net verstehn.
Wenn Männer wahre Liebe feehlen,
un de Emotionen weehlen,
do kimmt et och zo mancher Zeit,
zo nem echten Männerstreit.
Doch trotz demm grußen Ehewahn,
werd sich off´de Schnüss geschlahn.
Ma wolln jo net diskrimminieren,
doch häi muss endlich wat passieren.
Dä ene un säin Eheweib,
die schlan sich gern zem Zeitvertreib.
Letz Johr Kermes / Mondach-Nacht
Eskalierte dann die Sach.
Dä ene voll vom edlen Trunk,
woll net Frau sain – und mecht Stunk.
Ganz anersch soch sein Freund die Sach,
schon wor´er doh, dä gruße Krach.
„Jetzt sain ich emmo dä Mahn,
su seht dä aus,dä Wocheplan.“
„Wer is viern? on wer is hennen?
Do muss sich doch en Lösung fennen.
Drem stell dich net su pinsich ahn,
schluss aus vorbei ich sain der Mahn.“
Doch dat wor imm net got genoch,
un schloch imm noch en blaues Och.
Un setzt et manchmal och paar Hiebe,
et is un bleiwt de grusse Liebe.
Schwul sain is jo kein Schand,
nur macht et en besschen met Verstand.
Jedes Paar deht sich mo zenken,
nur meistens in den äichnen Wänden.
Nur wer sich streitet sehr diskret,
kimmt net en de Kermes-Red.

Treppe/D-Haus
Letz Johr Kermes woret D-Haus noch net offen,
doch heut wird do recht fill gesoffen.
Mo kimmt do renn, wat seht ma dann?
En freundlich lächelnden, netten Mann.
Damit et hai och jeder weiß,
et is der Lück un net der Theis.
Ma seht Leut am schocken un scheuchen,
mo hirt alt mo denn Koller keuschen.
Un beim kecheln dat is kein Jux,
hängt klenen Leut wat aus der Bux.
Su fend mo do denn alltag toll,
main Bier is leer zap noch mo voll.
Doch l’ewe Leut ihr werd verstiehn,
Mo muss och alt mo pinkeln kiehn.
Arschitektonisch, ein Genuss,
wenn ma dann de Trepp roff muss.
Dieses Schicksal gloft et mir,
draff den Bademeister no fill Bier.
Un offgepasst et is su weit,
Jetzt kimmt die Iwel-Kniwel Zeit.
Im Flick Flack er die Stufen nimmt
un unnen im Spagat ankimmt.
Su knallt er off denn Boden,
prellt sich Schteis un och den – Rest.
Och Fritzen Ralf en Aspirant,
hät hinn un wieder mächtisch Brand.
„De Bloos entleern, well ich giehn.“
Nur dä Rickwech wor net schien.
Am Mauerschlitz sieht ma dann,
dat der Ralf och flechen kann.
Dä Storzfluch, dä wor netz e stoppen,
do kann denn Fritz och kener toppen.
Mim Läif schloch är off dat Parkett,
Haltungsnoten goff dat net.
Gott lob, wor denn zwei nix passiert,
se worn halt beide wat ramboniert.
Dä Markus, dehnkt ganz in annern Sphären.
„Wie kann ich mer dodurch Gewinn bescheren?“
En Ochenblick später is är schon raus,
dä neje Slogan vom Däitschen-Haus.
Herzlich willkommen in der Stunt Schule – Lück,
allen Teilnehmern recht fill Glück.

Maine Red is jetzt vorbei,
für manche woret zweierlei.
Die Themen gehn zo mancher Lasten,
für die hängt im Zelt en Kummerkasten.
Am Schluss well ich nu, usre Geistliche vertreten,
und mit äich all, jetzt mo beten:
„Lieber Gott, wat is dat fein,
dat ich kehn Mouerstratzer sain.“

HUI WÄLLER

Hui Wäller? Allemol