Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmesrede- 2019 – Philipp Leicher

Kirmesrede 2019

Hui Wäller

Ich stiehn hey owen, um eych ze sahn, wad sich im Joar hät zogetran

Unduchene Öster:

Weil et hey – om Zettel steht

Sain de Onduchener Öösta — in da Red?

Die don schon – seit langem kecheln

Dat lees sich got – em D Haus recheln

Da Lilo schmeß se – von da Bahn

Ihr basst ma hey net – in den Plan

Jetzt konnt da zereck – an diesen Ort

Weil da Lilo – ess jo fort

Weil dee Been – se nimmi dran

Werd mem Auto – vill gefahn

Su woll mo owends – en de Kersch

Bei die Halunken – do om Bersch

Mem fahren word – Amilda drann

Good – dat die en Parkhaus hann

Det Auto wärd – dann do geparkt

Net allze weit – vom aalen Markt

Do ess – en Parkplatz reserviert

Da Rest – wärd dann ze Foß spaziert

Geöffnet wor – de Enfahrtsschranke

Do san mir doch – recht gerne Danke

Amilda roost dann – met dem Polo

Dorscht det Parkhaus – wie ein Prolo

Später dann – de Kersch wor aus

Wollten se – dann flott nach Haus.

Renn ent Auto – aangeschnallt

Vollgas – oohne Zwischenhalt

Amilda roost dann – met dem Polo

Dorscht det Parkhaus – wie ein Prolo

Doch onnen – wor de Schranke zoo

Se guckten sich ahn – on dachten wieso?

Karin säht, fahr doch zereck

Vielleicht han mir – dann später Gleck

Amilda roost dann – met dem Polo

Dorscht det Parkhaus – wie ein Prolo

Doch owen säht – Frau Hungsberg knapp

Jetzt sein mai häi – wat brengt uss dat

Schon fuhr et – ohne vill gezanke

Ronner an de Ausfahrtsschranke

Dat Enn – von dem Szenario

Ken Ticket dabei – Schranke zoo

Det Karin säht – ich han en Idee

Mir zehn am Kasten – dat Billett

Da Wech ess weit – dat kamma sahn

Dann don ma besser – flott mo fahn

Am Automat – den Knopp gedreckt

Ken Ticket kimmt –dat es vereckt

Det Giesela säht – et ess nur en Plan

Den well ich awer – häi mo sahn

Dat Auto muss – ich sain gescheit

Am besten off die anner Seit

Det Karin reeft – Mensch Gisela

Dann wär doch dat Problem net da

Mir sain doch – schlaue Westerwälder

Häi sain bestemmt – Bewegungsmelder

Mir mussen uss – nur wat bewehn

Dann konnen mir – dat Ticket zehn

Do heppten diese tollen Tanten

Fier den zoenen Enfahrtschrankenv

Doch dat Tänzchen – wor nix wert

Denn die Sensorik – es en da Erd

Da Ösi soch dat – Gott sei Dank

Om Bildschirm – an da Bundesbank

Un daachte sich,– wie kurios

Wad is dann — fier dä Schranke los?

Beste Unterhaltung, — wunderbar

Wie bei – Versteckte Kamera

Fier lachen hing`e – in den Seilen,

un dohte deshalb — do verweilen

Noh zehn Minuten daachte dann,

ich biet mo — mäine Hilfe an

Jeder dä den Ösi kennt,

weiß wie schnell er abwärts rennt.

Masse mal Geschwindigkeit,

Stunn`e dann zur Tat bereit

Er erkannte — von ganz nah,

Amilda, Karin, Giesela

Hey ihr drei, — is äich noch got,

ihr danzt jo — wie om Zuckerhot

Ihr wollt doch ernsthaft net prowiern,

En PKW ze simuliern

Da Ösi dänkt, dat is ze toppen,

die don ich jetzt mo richtich Foppen

Denn et weiß doch — jedes Kind,

vier Reifen — an nem Fahrzeug sind

Nochmo ging et an`den Start,

mim Ösi — als det vierte Rad

Er wollte joh—och net su sein,

und reihte sich — links hennen ein

Damit ma krejen — dän Parkhausschein,

muss dat — Realistisch sein.

Hupen, Schalten, vorwärts Rollen,

Der Ösi moch mit dennen den Dollen

Dobei kunnte — nur noch Lachen,

det Karin musste — Brum Brum machen

Die Schranke — die blief trotzdem zoo,

Do goof da Ösi — endlich roh

Dat Theaterspiel – wor somit aus,

er les se dann – mim Schlessel raus

Wat liern ma jetz – von dä Geschicht:

Parkhäuser do owen – trout ma nicht,

Deed do de Schranke – offen stiehn,

Do trotzdem – dir en Ticket zehn.

Witte:

In da Lennestroß – do wohnt en Maan,

dä zeeht – de Sonne magisch ahn.

De Hautfarf ess – echt ohne scheiß,

ähnlich – wie Alpina weiß.

Bei demm – es noch alles tutti,

denn er wohnt noch – bei da Mutti.

Körpergröße – baal zwo Meter,

er schafft beim Mieß – do kennt en jeder.

Uhren of —- dat es mäin Bitte,

Jetzt kommt wat – vom Philipp Witte.

Samsdaachs Owens – su muss datt sein,

kimmt ma selten – nöchtern heim.

Un dann ess – det allerbest,

Freibier of nem Wiegenfest.

Et looch viel Schnie – ne eises Glätte,

do sterzt ma och mo – jede Wette.

In jener Naacht – do leese Ferrern,

Minusgrade – schwer am zerrern

Su hierte ma – den Philipp saan,

ich rofen mo – beim Kappi ahn.

Dat Taxi koom prompt – su soll et sein,

und fuhr den armen – Philipp heim.

Und fier da Dier – dat fählte noch,

Da Schlessel ging – net in dat Loch

Du lewer Gott – wat soll ich maachen,

ich lähn mich – in den Firmenwaachen.

Et wor su kaalt – dat Auto ahn,

dann werd die Karre – mollig warm.

Dann och noch – den Sitz no hennen,

dat dot er werklich – super fennen.

Im Land der Träume – koomen dann,

alle Schäfjer — doppelt ahn.

Stunnenlang – wor er am poofen,

do hiert ma – Marxen Bärbel rofen.

Bei zu nem Krach – kann ich net pennen

Dä liert mich jetzt – mo richtisch kennen

Man Man Man – wat für en Schof

Reist mich jetzt – alt aus dem Schlof

Dä Sach – dä giehn ich auf den Grond,

erschrock sich dann – wad ed do fond

Su stonn et dann – mit strammen Waden,

ruckzuck – an dem Firmenwagen.

Gekloppt, geriert – ken Reaktion,

weiß dat dann – det Petra schon?

Alleen krein ich dänn – häi net wach,

jetzt brauchen ma de – Frau vom Fach.

De Mama wor – direkt parrat,

un ging mem Bärbel – zum Passat.

Modda häbbi – vill Applaus

Mem Schäfchen zellen – woard jetzt aus.

Wat leyst du hey – su im Drahn,

dat stonn su awer – net om Plan.

Er musste dann – getragen wern

Da Philipp mehnte leise —- „Gern“!!

Su ging et dann – nach vielen Bieren,

de Treppe huch – auf allen vieren.

Von Mutti wure – weich gebettet,

do wor de Naacht – och fast gerettet

En de Kest – do genget schnell,

schon fuhr et los – dat Karusell.

Un von unnen – hiert da Jürgen,

da Philipp – dä is schwer am würgen.

Denn dat es – bei imm su Sitte,

Dat e rückwärts Isst – da Witte.

Wat do huch kohm – wor net feste

Er hopfte nur – das aller Beste.

Üwer Teppisch – de Ladung verdelt,

weil ma sich – dann besser fehlt

De Nut wor dann – irscht richtisch groß,

Wie wern ich jetzt – die Matte los?

Finster off – fort dat Ding,

aus den Augen – aus dem Sinn.

Da Teppisch schwebte – wor dat schien,

wie bei Disneys – Alladin.

Bei Frehsteck – Kaffie und Kakao,

Gucken Petra on Jürgen – gern TV.

Beide konnten et – kaum erwaaden,

Gleich fängt e ahn – da Fernsehgarden.

Doch de Enttäuschung – die wor groß,

wad is dann mit dem – Fernseh los?

Da Jürgen do – schon äbbes ahnte,

sich den Weech – zur Hausdier bahnte.

So soch e dann – von letzer Nacht,

Wad da Philipp – hät gemacht

Denn ahn da Schessel – soch da Mahn,

hing en ganzer – Teppisch dran

Da Täter wur – no unnen zitiert,

un grisch irschtmo – den Kimmel geriert.

Sulang de Fees – unner mejnem Disch,

egal wie ahlt – bestrof ich dich.

Ausgehopft – häst du dat Best,

du häst jetzt irschtmo – Hausarrest.

Da Philipp gelobt – flott Besserung,

er es joh halt – en leewer Jong

Und die Moral von der Geschicht:

Philipp, dähts du nix tränken – und freeh pennen,

dähten mir dich – net, örk örk nennen

Kasper:

Wellst du mo richtig – musizieren,

kannst dich – bei den ADM provieren

Doch häste noch – kehn Instrument,

nemmste wad, — wad jeder kennt.

Messer, Gawel – Scher un Licht,

eechnet sich – für sowad nicht.

Wällste dann – en Lied anstemmen,

brauchste nur – zwo Löffel nemmen.

Dat mächt ener – aus dem Ort,

der wohnt von hey – och net weit fort.

De Löffelpolka – un su Sachen

Dohn ihm richtisch – Laune machen

Un ich glof – ihr ahnt ed schoon,

Da Dittmar – vom Friseur Sallon.

Dä schneidet dir – net nur das Haar,

do werste och – noch wat gewahr.

Dobei zeichte – vill Geschick

Dat Löffeln – es seyn leewster Tick

Er nervt damit — so got er kann,

un dat klappt prächtisch, — Manoman

Gesonnes Lewwen, — dat is fein

dremm bleyft det Auto — oft daheim

Un für de Bienen — dat es Klasse

Paar neje Blohmen — of de Terasse.

Denn Blohmen dohn — da Umwelt gutes,

Su daacht er sich – dann frohen Mutes:

Auf zum Mies — dat gieht recht flott,

Do krein ich och — en Blohmepott

Da Kübel schwär — nur enes zählt,

Sich irjendwie — nach Haus gequält

Da Dittmar ging — mit viel Elan,

Mit Freude — aan de Arwäit draan.

De Ruhe wur – ofmo gestirt,

Er sejne Tochter — rofen hiert.

Wo is dann – da Familienwaahn,

Ich muss mo – huch ind Städtchen fahn

Dä stieht doch draußen — fier da Dier

Den Schlessel han – ich hey bei mir.

Det Sina dänkt, — es dat en Spass?,

dat Auto stieht — net of der Gass

Wat han ma hey – jetz für Probleme,

De Mudda is – gewiss beim REWE

Da Dietmar hatte – noch im Petto,

Vielleicht is die — och bei dän Netto

Det Ilse reeft – Wad is hey los,

Ich woar doch gestern – alt beim Gross

Det Sina dänkt – in däm Moment,

Owei, da Vatter – werd Dement.

Dieser kleine – Löffel Panst,

verstieht de Welt — nitmie so ganz

Aus däm Wech – ihr seid doch Geck

dat Audo ess jo – werklich weg,

Ich rofen jetz – de Polizei,

wie woar dat noch,– eins eins zwei?

Doch det Ilse – kombinierte,

bei Pocks sowad — net och passierte?

Dänn zehste net – de Handbrems aan,

dann deht deyn Audo – selwer fahrn

Mein Gott Frau — datt kann net sein,

us Handbrems — die gieht selwer rein

Ofmo däm Dittmar – leise dämmert,

un bei sich dänkt — seyn ich behämmert?.

Warem schlepp ich – dän Küwel heim,

Dä basst doch – enn det Auto rein.

Denn dat stieht — de ganze Zeit,

beim Mies om Parkplatz —- fahrbereit

So musste dann — nochmo Spazieren,

und dooht det Auto —heim schoffiern.

Und die Moral von der Geschicht:

Lambda Wassa – un Tabletten

Dohn den Vastahnd – net immer retten

Denn zu deines – Körpers Gleck

Zellt Schnaps, Bier – on de Worscht om Steck.

Ahlstadt:

No dem Kriesch – dat muss ma Loben,

schossen Firmen – aus dem Boden,

Die Ahlstärrer Wirtschaft – leef richtig gut,

In Hachenbursch – wor alles Duut.

Ob Genschoffs – Maiersch, Metzgeräi

mir hatten Geld – für fette Säi.

Us Tal wo Milch – und Honich fließt,

wo ma Wohlstand – sehr genießt.

Mir konnten lewen – in Saus und Braus,

Doch irjendwann – do wor dat aus.

Die Idüll kreyt – jetz en Kratzer,

daachten sich – die Mouerstratzer.

Mir brauchen Geld – on han ken Wahl

Mir schnappen uss – det Jammertal.

Dann don ma alles – Grond erneuern,

Und holen uss – von dennen Steuern,

Mir frochen höflich – ob se och wollen,

wenn jo – dann kann da Rubel rollen.

Doch Ahlstadt – ohne viel gedäh,

Mir sein uns ehnich ——— un sahn nä.

Dat Berchvolk – konn dat net verstiehn,

dat kann su — net weyrer giehn.

Sein die do unnen – net bereit,

han mir de Lösung – Volksentscheid.

Su koomet – em Joahr 69,

dat bleift uss emmer — im Gedächtnis,

Denn dä Entschluss – woar Mathematisch,

weit entfernt – von Demokratisch.

Schwarz auf weiß – lees sich belähn,

95% ——– worrn dogähn.

Doch Hacheburch – in seiner Nut,

weiß ganz genau – watt ma dann tut.

Bevier ma — diese Wahl valiert

Werd se halt – manipuliert

Su wur dem Landtach – ungeniert

dat Ergebnis —– präsentiert.

Zur allgemeinen — Verwunderung,

heeß et — Zwangseinbürgerung.

Seit demm hann mir — die am Bein,

Ich frochen mich – wie kann datt sein?

Drem machen mir äich – dat Lewen schwer

On setzen uss — gekonnt zur Wehr

Ihr kräit uss – suwiesu net klein,

mir wern niemols — Mouerstratzer sein.

Ich sain jetzt met da Red am Schluss, doch enens noch gesaht wern muss.

Lewe Gäst wat ess dat schien, als Ekel fier de Läit ze stien.

Gestern schon, do wor ich fruh, ma hatten Brings on Cat Ballou

Doch heute fängt de Kermes ahn onn ich well äich enes sahn

Hachenburch ess gern will kommen, obwohl se uss han engenommen.

Ich hoffen dat gieht nie vorbei , dat Necken on de Zängerei

Thema Sven
In da Ahlstadt, is et fein,
wenn du häst en Eigenheim.

Mit Frau, Kind, Haus un Hof,
su gieht da Ernst des Lewens los.

Gepflecht wern muss nicht nur Familie,
sondern och de Immobilie.

En schiene Terrasse sull et sein,
geschützt och noch fierm Sunnenschein.

Gieht et an de Planung dann,
girret hey nur ehnen Mann.

Denn in der Ahlstadt isset Sitte,
do fährt ma irscht zum Mies nohm Witte.

Den Sohn gepackt und ab zum Patte,
denn do girret vill Rabatte.

De Bestellung wur rasch offgegiwwen,
doch kehne Lust noch schwär ze hiwwen.

„Ich sain da Präsi, merkt et euch!
ihr kunnt liwwern mir dat Zeuch!“

„Drem stellt ihr mir die schwären Säck,
in de Stroß do „Vier da Heck“.“

An Material en grußer Berg,
su mooch da Sven sich an´det Werk.

Ze irscht do leefet richtich good,
doch dann begann die große Not.
Sack für Sack wur uff gerissen,
un in de Mischmaschien geschmissen.

Da irschte Boddstein, woar gesetzt,
dodrof da Sven dann schwär entsetzt:

„5 Sack Zement, für einen Stein?!,
hey kann doch wat net richtich sein.“

Do kohm zum Gleck in däm Moment,
Schneidersch Philipp, dä erkennt:

„ Häst ja noch net, vill wat geschafft,
häst dich grad irscht, uff gerafft?“

„Guck mo do, 5 Sack Zement,
hann ich heyt doch schon vermengt“.

„Machen ich, hey wat verkiehrt?,
Philipp, du häst dat doch geliehrt.“

„Zement un Wasser, Kies und Sand,
da hät da Boddstein gohren Stand.“

„Sand und Kies, dat wusst ich net,
braucht ma dat für’t Mörtelbett?“

„Mensch Sven, dat is doch jetzt net wahr,
selbst dem Ben ist dat schon klar!“

„Dann fahrn ma jetzt nochmo zum Mies,
un holen do den Sand un Kies.“

Drem hann die Zwo sich uff gerafft,
die schien Terass‘ dann noch geschafft.

Doch ehne Sache muss noch sein,
zum Schutze vor dem Sonnenschein.

Su bestellt ma dann für Kind un Kegel,
en schienes, grußes Sonnensegel.
Von demm Beton der üwrisch wor,
stellt ma 3 Stützen dann aus Rohr.

Dat Dooch gespannt, ma woar um schwetzen,
jetzt kunnen ma im Schatten setzen.

Doch dat Problem woar bei demm Schatten,
dat se kehnen Schatten hatten.

Denn watt der Sven hat net bedacht,
die Sonne wandert von Tag auf Nacht.

Det Projekt total versaut,
vill Wut beim Lisa angestaut.

On säht ihm voller Zoversicht
Dat häste Klasse hingegrischt.

De Weisheit häste wohl verpennt,
die jedes Kind von klein uf kennt.

Drem lass doch solche Handwerkssachen,
lehwer von denn Profis machen.

Do is dat Geld goot investiert,
un am Enn, —- et funktioniert.

Thema Niki

Jetzt kummen ich zu ehnem Maan,
dä kann werklich alles drahn.

Aussehn det dä wirklich flott,
en Körper wie en junger Gott.

Schwarze Hoar um ganzen Läif,
do droff stieht echt jedes Wäif.

Denn off ehnes kunnt ihr wetten,
kann sich kaum fier Frauen retten.

Ob jung ob alt, ob leicht ob schwer,
dieser Kerl mächt alle Ärr.

Ob Stubbis, Vorstand, Karnevall
denn seht ma werklich üwwerall.

Zum offlösen sahn ich paar Wörter,
er is en Sohn vom Uwe Hörter.

Dä Vollbart, dä is werklich schick,
de Red is jetz vom Dominick.

Seyn Stammlokal dat is da Stern,
denn doh, doh isse werklich gern.

Meistens isse net alehn,
hät paar Freunde bei sich stehn.

Die Drai zesammen, wunderbar,
Philipp, Nick un Jonas H.

Dann is da Owend meist recht munter,
wenn draußen gieht de Sonne unter.

Schon säht det Nancy „ letzte Runde“
dann schläht däm Nicki säine Stunde.

Er mächt sich ahn de Mussik drahn,
un jeder weiß „Jetzt fängt et ahn“.

Bei „Leave your head on“ von Joe Cocker,
Wärd´e dann suu richtich locker.

Fängt ahn dobai sich auszezehn,
de letzten Gäste seht ma gehn.

Doch da Philipp, dieser Wicht,
filmt dat ganze noch mit Licht.

Fier da Linse, ganz ohne Scharm,
Nick un Jonas, Arm in Arm.
Gestrippt, gedaanzt un och gesungen,
dä Owend, dä woar echt gelungen.

D‘ Performance enstudiert,
off villen Festen ausprowiert.

Ob Huchzeit, Gebuurtstach, Event dä KG,
Hauptsach is, do girret Breh.

Denn dann weiß ma, ganz bestimmt,
welchen Lauf da Owend nimmt.

Ab mim Philipp, zum Gebuurtsdach dä Tante
denn die is joh, Nick´s Verwande

Dunkel wars, da Mond schien helle
für FKK, ne prima Stelle

Schon loochen se, bei Tante Susi,
mit Unnerbuchs in demm Jacuzzi.

Schmachtend dreemt ma von de Glucksen,
ruck, zuck flochen Unnerbuchsen.

Dat moch denn Zwei su richtich Spass,
nur da Schlübber, woar jetzt nass.

Beim Ausstieg daachte ma sich nur,
„Ich hann joo garkehn, neye Mondur.“

„Jetzt brauchen ich moh schnell Ersatz,
soss sehn de Gäst gleich mäinen Spatz.“

Von da Terrasse soch ma goht,
der klene—Nicki, hat schwär Not.

Det Tantchen hät schnell reagiert,
un enn Bechsjen organisiert.

Lila Farbe, reichlich Spitze,
zoch da Nick sich in de Ritze.
„Ja“, dat woar en hübsches Ding,
is für Frauen, nennt sich String.

Winnich Stuff, un schwärer Wanst,
werd domit uchnoch gedanzt.

De Gäste klatschen in de Hänn,
su woar da Owend schnell am Enn.

Last but not least, et woar zum schießen,
da Höhepunkt kohm off d‘n Wiesn.

Dett Wetter wor heiß, nur Heiterkeit,
da Doktar sääht „vill Flüssigkeit“.

Druff gehiert, un net gepienzt,
„net su rasch, ich hann noch Dienst“.

Em ahfzekehlen fier da Schicht,
„ab in de Ruutbach!“, dat erfrischt.

Dozoh geliert, ihr ahnt et schon,
de Unnerbuchs, met ausgedohn.

En Köppa in de Baach gemacht,
da Philipp nur so bei sich dacht:

„Da Akku is voll, un fier den Rest,
hahlen ich dat, um Handy fest.“

Wat die beiden net realisiert,
et wur dobai noch spioniert.

Vom Timo en Jung‘ dat su net kannte,
gesehn, un flott zum Vatter rannte.

„Babba, bitte, komm mal her,
in da Baach, do lait en Bär?!“

En flotter Spruch wor och parat,
„Dä is dick, un schwer behaart.“
„Seyn Pippimann, dä is soo klein,
kann dat vom kahlen Wasser sein?“

Un no däm Ruf „Ich bin der König der Welt“
Wusst et schon det ganze Zelt.

Ma soah et off´dn irschten Blick,
et woar ussa „Nudisten-Nick“.

Un die Moral von der Geschicht:

„Lässte beim Suff, de Klamotten ahn,
kimmste och net in da Rede dran“.

Thema Fossi

Bundesliga guckt ma gern,
egal ob nah, orrer och fern.

Dann is de beste Kombination,
Brootwurscht, Bier un Stadion.

N‘ Daachesausfluch, dat wär fein,
en Spill von Schalke, sull et sein.

Su daachte sich der Fossi-Bär,
wo krein ich jetzt paar Karten her.

Ich froochen moh beim Dieda ahn,
dä kann mir dat sicher sahn.

Der is jo wie jeder weiß,
uch en Kumpel von blau-weiß.

Besorchte su demm Fossi dann,
Karten fier denn Unnerrang.

Im Bus woar Fossi stets bemüht,
et wor mächtich vorgeglüht.

Am Stadion dann ahngekummen,
en Schluck noch aus der Flasch genummen.

Stadion-like von S04,
gofet lecker Veltins Bier.

Sicherheitskontrolle, kehn Problem,
der Fossi kunn, noch strackaus gehen.

Uff de Sitze, flott geschafft,
irschtmo noch enn Gerstensaft.

Der Schlusspfiff kohm–, da Fossi benommen,
„Hätt hey ehner och gewonnen?“

Lewe Leit, watt hat ich durscht,
zum Abschluss noch ne heiße Wurscht.

An de Bud sich ahngestellt,
ne Stunn vergangen, bis bestellt.

De Backen voll mit vill Genuss,
schwankt er dann in Richtung Bus.

Vill gessucht, de Entäuschung groß,
„sain die etwa ohne mich los?!“

„Dat hey kann doch echt net sein,
Da Buss ess fortt,— dat ess gemein!“

Akku leer, großer Schreck,
wie kummen ich dann jetzt hey weg?

So funne dann auch richtich schnell,
en Telefon in nemm Hotel.

„Dat is dringend, kannste glofen,
ich muss mo flott mäin Frau anrofen.“

„Hull mich mo von diesem Ort,
du glofst et net, da Bus is fort.“
Denn ich sitz hey, ohne Knete,
im Hilton an der Cocktailtheke.

„Du sitzt doch do net ohne Grond,
du kräist de Zung schon niemie rond.“

„Und ehns mein Freund, dat rat ich dir,
Finger weg von noch mie Bier!“

Da Fossi denkt, is mir doch wurscht,
du fährst zwo Stunn, un ich hann durscht.

Mit Feuer im Arsch un vill Elan,
Vitoria mächt sich uff de Bahn.

Fossi musst‘ sich de Zeit vertreiben,
do gofet noch paar Kleinigkeiten.

Bestellt wur watt der Larren hatte,
Longdrinks von der Cocktailkatte.

„Irgendwatt mit Früchten drin,
mäin Frau is Brasilianerin.“

Onn bitte wat mit double shooot,
Denn wenn die kimmt, dann hann ich Nuut.

De Zeit verging su zimmlich schnell,
da stunnet och schon im Hotel.

Er soh verschwommen, doch stand se da,
die Sambabraut Vitoria.

„Hallo Schatz, ich sain satt,
bezahl den Deckel, un dann ab.“

„Den Wech zerick, den doohn ich kennen.“
Setzt sich in’t Auto und deht pennen.

Vitoria konn et net gloven
„Dä hät werklich zo de Ochen?!“
Jetzt schläfte hey, lässt mich allein,
ich finnen den Weech uch selwer heim.

Dann wurewach un moch Zenower,
mir sain jo mitten in Hannover.

„Sa mo watt wellst du dann hey?,
mir wohnen niwerm ‚fly away‘“

„Un dat ehne sahn ich nur,
dräh die Karre —- un redur.“

Dann em hellen kunn ma sehn,
um siwwen Uhr worn die dahehm.

Thema Theis

Noh da Kärmes feelt ma sich
manchmoh recht absunderlich.

Dann gunnt ma sich, gar keene Fraache
en paar schiene Urlaubsdache.

Is dann nochwat in da Kass‘
Mächt dat ganze, richtich Spass.

Beim Bleck oft Konto, fehl de Wahl
Mit da Frah, int Zillertal.

En Haus mit 5 Sternen, kehn Problem,
met suhviel Kohle, wärd dat gehn‘.

Ma hät nur Klamotten, Größe S
dat geft beim Packen, kehnen Stress.

In´dn Koffer, kimmt noch‘n Ding
Undzwar en Würfel Kümmerling

Getunta Benz un Fiat Panda,
dä is im Dorf en sehr Bekannter.

Dohmet et jetz, och jeder weiß
keen Lück keen Ösi, sondern da Theis

Mäin Baba Jörg darf hey net fählen.
Drem dohn ich äich von ihm erzählen.

Su kohmen se noh Mayrhofn,
in demm Hotel dohn mir jetzt pohfen.

Det Lore frähcht: „Hätt dat 5 Sterne?“
Do druff de Jörg: „Sicher, Gerne!“

Un och en Schwimmbad is dobai,
Zeit zum plantschen für us zwei.

Do druff sain mir doch ganz versäßen,
„Mest, aich honn mäin Boorebochs vergäßen“. (Höhnerplatt)

Damet mat dobai net belässt,
gieht ma int Bochsenkahfgeschäft.

Dem Lorre wur schon Angst un Bang,
dä Jörg, dä kaift nix von da Stang

Met vill Elan un och ganz willich,
schnell gesucht, dat wärd net billich.

En echten Schnapper, funne dann,
in der Abteilung „kleiner Mann“.

„Fraah, ich hann schon wat gefunnen,
du derfst dir jetzt, och wat gunnen.“

„Awwer net zu däier, wie gesaht,
ich hann nix off da Mastercard!“

Doch ahn da Kass‘ ach un weh,
dä Betrach sprengt det Budget.

„300€ für zwai Steck Stoff,
Lore, wellst du mit mir Zoff?!“
„Wofür wellst du mich bestrafen,
ich hann gesagt, nix deires kahfen!“

Det Lore säht: „Du bist net scheyer,
mäine Buchs woor garnet deyer!“

„Ich sehn et of den irchten Blick,
du häst dat Designersteck.“

Da Jörg ließ sich dodrof bekehren
Und wullt sich im Geschäft beschweren.

„Die sehn mich jetzt moo in Aktion,
dat Schoof hät sich gewiss verdohn!“

Su sooch man denn mit derre Behn,
ruckzuck ahn da Kasse stehn.

„Wutt wutt wutt, is dat dann hey,
aich glowen no dir, schnappen de Säi.“

„Gohrer Maan, häst du entdeckt,
die Buchs hät en Spezialeffekt.“

„Wärd die nass, dann seht ma hier,
ein bekanntes Wasserdier.“

Schildkröten, funn´e schon immer klasse,
gekahft dat Ding un ab int Nasse.

Der Rest vom Urlaub wor er da Held,
in der 5 Sterne, Wasserwelt.

„Babba, en Badebochs für 200 Ocken
Dat Geld, dätste och besser verzocken“

„Awwer, unner dem Motto: Watt kostet de Welt
geffste dem Ekel Kermesgeld!“

Dann dohn ich deyn Geld verbraten
Zahlen aus, in Kerfjesraten.

Ich sain jetzt met da Red am Schluss
Doch enes noch gesaht wern muss:

Sommerzeit, die Bienen summen,
gepaart wird sich im Löwenbrunnen.

Dat Ganze gefilmt, im Netz verschickt,
manche Leit sein doch verrickt.

Doch usser Brunnen hätt en Schad‘n,
drimm kunnen mir do drenn net bad’n.

Denn hey girret nix zu sehn,
gefuchelt wird bei uss dahehm.

Als Ekel sain ich jetzt em Amt
Wie mäin Babba, dä och hey stand.

Seid 3 Daach lang net gestresst,
on fäiert met mir Kirchweihfest.

Habt viel Spaß, dat ess mäin Plan
Wünscht euer Ekel, Florian.

Hui Wäller?!