Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmes 1990 – Dirk Brenner

Det Kaffiekränzjen wor famos,
do wor beim Karin schwer wat los.
Gefäiert wur bes en den Morjen,
emt Haim giehn moch sich kener Sorjen.
Un bei suner langen Feier,
kräit mancher Hunger dann of Eier.
Un die Idee, die kom goht ann,
bei Windhachens schloch mer se en de Pann.
Wie sich wohl jeder denken kann,
es da Fossi für suwatt da richtiche Mann.
Un wenn ma richtich gäßen hätt,
dann wärret meistens Zeit fürt Bett.
Do denkt da Fossi en säiner Müdichkeit,
bis off den Berch, dat es zuweit.
Ich kennen en Bett, dat es jetz meins,
dat es beim Karin en Zimmer Eins.
De Trepp roff, ent Zemmer ren,
un gleich droff schleef e och alt en.
Am nächsten Morjen komen dann,
em Deutschen Haus och Gäste an.
Det Karin sät, et es nix vermiet,
ich gewen äich mäin beste Suite.
Det Elfriede brängt se off de Stuff,
do läit dat Kalf en säinem Suff.
Do säret dann ohweiowei,
dat Bett es doch ze kleen für drei.
Da Fossi aus dem Bett met Wucht,
un ergriff sogleich de Flucht.
Un Fossi, häst Du off der Kermes mol genoch,
dann drah Dich en ent Gästeboch.

Un wo ma grad beim Karin sein,
do soß och mol da Hansi Klein.
Denn wer sich den ganzen Dach muß plochen,
dä kann och mol en Kneiptour wochen.
Dat Bier, dat schmok em zemlich got,
met heimgiehn harre nix am Hot.
Er soff wie´n aller Bürschtebenner,
daheem do warten Frau un Kenner.
Irgentwann do kimmt de Zeit,
wo et inn dann Heimwärts treibt.
Met schwerem Schritt un decken Ochen,
dot er sich dorch de Haigaß plochen.
Wie er ahn da Dier gewesen,
versuchte er die offzeschleeßen.
Doch ganz egal wat er proweert,
da Eintritt dä pläift verwehrt.
En säiner Wut do dachte sich,
ich sahn mo „Seseam öffne dich“.
Kaum hatt er idieses ausgeschwätzt,
kohm Simon´s Gustel angehetzt:
„Wat mächst Du dann ahn ussrer Dür?
Do häste doch gar keenen Schlessel für!“
Er wur vom Gustel net geschont,
un kriesch gewissen wo e wohnt.
Da Hansi wur sich do droff klar,
dat er net Ali Baba war.

Ob Budding orrer Soppefleisch,
noh 3 Stonn wored noch net weich.
Kochte do de wöste Watz,
da Herry voll, det Fleisches schwarz,
Det Lewen von nem Jonggesell,
es met onner de wahre Höll.
Wat Frauen han em Blood dren setzen,
do mussen Männer schwer für schwitzen.
Ob Botzen, Bücheln, Wäsch of hängen,
dat muß en Jonggesell all kennen.
Det Chaos es net ze vermeiden,
wenn er es am Hunger leiden.
Dat Drama es irscht recht perfekt,
wenn er sich de Lippen leckt.
Da Herry wur vom Hunger geplocht,
do harre sich an den Herd gewocht.
En gore Sopp met Soppenfleisch,
do wärt det Herz vom Herry weich.
Gesagt, getan, de Sopp wärd heiß,
do kümmt dem Herry och da Schweiß.
Da wure von der Lust üwwermannt,
die allgemein als „Durscht“ bekannt.
Un weil die Sopp noch kochen muß,
lenkt er zum Karin seinen Fuß.
Dem Herry wärt det Bier net leid,
om Disch do mächt sich Niwel breit.
Noh Stunden gieht det Telefon,
et wärt geschännt en lautem Ton.
„Wo bläifst Du dann, Du voller Watz?
Dein sopp es fort, det Fleisch es schwarz!“
Beim Spölen kom de Reue dann,
er mußte met Hammer un Meisel dran.

Et ergof sich letztes Johr,
dat Pulversch Günther Opa wor.
Dä Andreas, dä wur Patte dann,
un wor su stolz wie tausend Mann.
Da Dach da Taufe stonn ent Haus,
da Andreas fuhr alt mol vorraus.
En Marienstatt stonn da Patte,
och korz fier zwai alt of der Matte.
Un korz no zwei do denkte sich,
wo sain die Läit, he sain nur ich.
De Panik kom da Kottli fuhr,
ohweiohwei wo sain die nur.
De schwester wohnt en Hummelsberg,
do taufen se geweß denn Zwerg.
Er wor ömsoß dohin gehetzt,
drem wur die Reise fortgesetzt.
Er dachte sich, he muß ich durch,
irscht Nauort, dann Elkert, dann Hachenburg.
Enn jeder Kerch do wore drennen,
doch nerjens konne jemand fennen.
Irjenswo do mussen se sein,
nomo Hummelsberg, Kotzert, Gebhardshain,
doch alle Kerchen woren leer,
do fährte bal üwerall nochmol her.
Er wull grad no Marienstatt ronner,
do passiert of enmol en Wonner.
Mittlerweile worned veer,
de Reifen heiß, da Tank fast leer.
Korz für säinem Ziele dann,
hielt ihn die Verwandschaft an:
„De Taufe es alt längst gelaufen,“
da Günther frochte: “Worst Du Saufen?“
En Nä! Wie ausgemacht em korz für zwai,
stonn ich en da Marienstätter Sakristei.
Wat heißt dann he em korz für zwei,
et wur gesaht em halwer drei.
Un die Moral von dem Geschehen,
Patte sein heißt Kerchen sehn.

Wenn sich det Johr zum Ende neigt,
fällt Schnie unn et es Weihnachtszeit.
Denn su wie Ustern ohne Eier,
es Chrestach ohne Weihnachtsfeier.
Su hatten sich de lustigen Gesellen gedacht,
ussre Fäier wärd beim Bell gemacht.
Dat Menü wur ausgewählt,
un beim Otto dann bestellt.
Für Samstags wor dat Fest geplant,
doch et kohm annerscht als geahnt.
Se trohfen sich met Mann unn Maus,
em zwei fürm Otto säinem Haus.
Da Schreck kom en de Glieder geschossen,
beim Bell do woren de Düren geschlossen.
Do droff wur et Christkind emgeleitet,
unde Bescherung em Stern vürbereitet.
Noh demm sich richtig wur besoffen,
wur sich Sonntags wärrer am Stammtisch getroffen.
Nohdemm se sich dohingesetzt,
kom da Otto aus da Küch gewetzt.
Die Froch, die kohm, wor ahngemäßen,
mpf, mpf, wann wullter äier Äßen?
Do fengen se alt ahn ze lästern:
„Otto, dein Termin wor gestern.“
Do droff dem Otto säin Zitat,
mpf, jetzt hann ich den Salat.
Un Otto, mach die Drohung net wor,
un behal´ dat Flaisch bis anner Johr.

En Auto brauch ein jeder Mann,
damet e off de Arwäit kann.
Dat Fahrzeuch reicht noch net allein,
ma braucht och noch nen Führerschein.
Hey gerret awer en Waldarbeiter,
dä kimmt och ohne Lappen weiter.
Er wullet einfach net verstiehn,
ab 0,8 do muß ma giehn.
Det irschte mol en Merkelbach,
do feel für inn det Fahren flach.
Dä Schutzmann frächt: „Was tranken wir?“
Er sat do droff: „Su zwei, drei Bier.“
Doch dat Ergebnis von dem Test,
worn üwer zwei Promille, datt stieht fest.
En Dreivertel Johr wor Sense dann,
er kohm net mie ant Steuer dran.
Voll Reue un met guter Tat,
verdeelte er manch weisen Rat:
„Die Sauferäi unt Audofahrn,
dat dot euch aus dem Kopfe schlahn.
Hann ich den Führerschein zerreck,
begennt für mich dat neue Gleck!“
Wie er dat Dengen werrerkrischt,
wor er oft Fahren schwer erpischt.
Doch jedem Rot unn säiner Reue,
hehl er selwer net de Treue.
Noh fünf Dach woret dann suweit,
det Gas wor do, da Jong wor breit.
Er wullte Rechtung Unnau fahn,
do hehlen grün-weiß werrer ahn.
Det Fleisch wor schwach, un stark da Wille,
doch er hatt altwerrer genoch Promille.
Ihr lewe Läit, dat es kehn Luch,
fünf Dach, dat kimmt ent Guinessbuch.
Un ens well ich da sahn, Du häst schwer Gleck,
darret keenen Führerschein für Motorsechen gett.

Ich kummen jetz met mäiner Red zum Schluß,
doch enes noch gesat wern muß:
Auch im Jubiläumsjohr,
fäiern mir Kermes wiet emmer wor.
Trinkt nicht zuviel, tanzt hübsch recht grad,
und geht zuhaus nicht allzu spat.
Ein altes Sprichwort sagt es aus,
beim Sonnenschein geht man nach Haus.

Hui Wäller!

Hui Wäller? Allemol