Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt

Kirmesgesellschaft 1900 Altstadt


Kirmesreden


Kirmesrede 2023 – Robert Schaffrath

 
 

Hui Wäller?!

Ich stiehn hey owwen im eisch ze sahn,

wat sich im Dorf hätt zugetraan.

 

Alex Schäfer

Bei uss in da Ahlstadt, wie wunderbar,

reichlich Nachwuchs un Kinderschar,

 

In da Steenebacher Stroß, muss ma sich net geniern,

doh dät sich ne ehschene Kita rendiern.

 

Och da Schäfersch Alex, met Frau un drei Jongen,

hätt doh sayne Heimat gefonnen.

 

Ind’n letzten Johre, am Haus vill gemacht,

jetz hann ma Rooh, su da Alex gedacht.

 

Noh all däm Stress, mo korz verreisen,

det us noch mie, zesammenschweißen.

 

Su kohm dä Daach dä gruußen Fahrt,

Känd un Keschel worn Parat.

 

Befier et losgieht, noch all of de Klos,

dohmit de Fahrt laift reibungslos.

 

Dorchgezellt, doh merkt ma dann,

hey fählt doch noch, da kleenste Mann.

 

Goht erzochen, su sollet sein,

dä Jong wäscht sich de Hände rein.

 

Fasziniert vom Wasser fließen,

ich dohn jetzmoh d’n Stöpsel schließen.

 

„Oskar, komm, mir mussen fahrn,

soss kummen mir, net zeitich ahn!“

 

Entspannen, tränken un och äsen,

alle Sorjen sein vagäsen.

 

Die schienen Stunnen worn su nett,

dann muss ma heim, de Kenna ind Bett.

 

Zerick im Hoff, ma noch nix ahnt,

wat sich, im Haus, hätt angebahnt.

 

De Dier ging off, „oh Gott, oh Schreck,

han mir hey en Wasserleck?“

„Kättschen gieh, un holl paar Lomben,

soss muss de Feuerwehr gleich Pomben!“

 

Trotz Ehmer, Labben un vill Hänn,

fonn dat Drama, noch keen Enn.

 

Wasser vom Bad, bis ind’n Keller,

egal wat ma mooch, die Bree wor schneller.

 

Net nur omm Burrm, wor Wasser ze finnen,

Och aus’dn Lamben doht et rinnen.

 

Lautstark, däm Alex sayn Gegröhle:

„Hann mir hey ne Tropfsteinhöhle?“

 

„Ich kann dat Ganze net vastehn,

loss us bei de Ursach sehn.“

 

Da Alex, wor ganz nah däm Wahn,

da Oskar deenkt, ich muss wat sahn.

 

„Babba, hier doch off ze toben,

dat Wasser kimmt vielleicht von oben.“

 

Im Baywatch-Style, wie Hasselhoff,

da Alex rennt de Trebbe roff.

 

Schnell ausgemacht, de Fehlerquelle,

ausm Waschbecken, Niagarafälle.

 

Die Renovierung hey, ich sahn et barsch,

wor leider völlisch fierd’n Arsch.

 

Noh däm Schreck, da Alex kischert,

„Mir sayn joh Allianz versichert!“

 

En Handwerker ze kreyn, für mich keen Problem,

die Hoffmänner, dohn mir dohbei sehn.

 

Alles raus, un nochmol ney,

dann is de Bude wärra drey.

 

Lieber Alex, ehns is gewiss:

Wäll de Oskar im Wassa stiehn,

soll dä rüwwa noh Hoffmanns giehn.

Die han hennerm Haus en riesen Pool,

dat fend dä, bestimmt ganz cool.

Su bleyft och troggen eya Haus,

zur Sicherheit, nemm de Stöpsel raus.

 

Philipp Schneider / Das Bier gewinnt

De schienste Zeit, is da August,

denn dann han mir Kermeslost.

 

Da Bauhof schmückt de Stadt ganz fein,

et muss Hacheburjer Kermes sein.

 

Bei da Vorbereidung, dat es ze seehn,

Die Mouwerstratzer machen nix alleen.

 

Schaffen stetz, nur in Begleitung,

brauchen für’d Zelt ne Bauanleitung.

 

Mir Ahlstärrer lossen us net fobben,

giehn traditionell zum Sonndachsfrehschobben.

 

Am Mondach, bei da Neckerei,

bassiert dann schnell su allerlei.

 

Us Ortsvorsteher, en seltsamer Maan,

leiert doh ne Wette aan.

 

Da Wetteinsatz, ganz oohne Spass,

wor en fuffzisch Lita Fass.

 

Wär zem Sonndachsfrehschobben kimmt, met de meisde Personen,

dä deet sich mit dem Preis belohnen.

 

En Wettstreit zweschen verschiedena, blaua Kiddel,

das Bier gewinnt, su heeß der Tidel.

 

Das Highlight im August, dat leyt klar of da Hand,

de Ahlstärrer Kermes, is allen bekannt.

 

De Mouwerstratzer leehsen sich net lang bidden,

un koomen hey ronna, met gruuhsen Schridden.

 

Ausgewertet wur, en Unentschieden,

dohmet worn se all zefreden.

 

Da Geimer Jens, hätt net gepennt,

un mächt dohdraus en MEGA-Event.

 

Bei Sopp un Musik, et wor su schaad,

die Bree kohm aus’m Hopf-O-Mat.

 

Trotz schleecht gezabbt, weiß Goot net schien,

in’dn Kopp, bes dat de Feehs noh hennen stiehn.

 

Un hätt ma genooch, su korz fierm Gereier,

reeft ma sich, dann Taxi Meier.

 

Dä Tunkenbold, es en bekannta Hond,

wohnt awa jetzt, em Hatterter Grond.

 

De Ahlstadt verlossen, wie mäscht dat Sinn,

weschen da Liebe, zoch da Philipp do hin.

 

Aus dem Audo raus, dat ging noch klar,

off da Trebb, wur im ganz sondabar.

 

Sayn Koordination, leef net noh Plan,

weil owwen, kohm’e garnet aan.

 

Hopp, hopp, hopp, mem letzten Elan,

det er mim Kobb of de Trebb ofschlaahn.

 

Weil Schmerzmiddel joh, noch reichlich im Blohd,

feehlt ma sich, erstaunlich gohd.

 

Un wenn de Motorik och moh schwächelt,

wärd dat einfach weggelächelt.

 

Da Rest vom Weech wor recht nett,

su lääht’e sich ind Heiabett.

 

Morjens well ma sich berabbeln,

er wimmert laut, däh Jammerlabben.

 

Aus Reflex und alter Sidde,

reefde dann noh Mama Witte.

 

Un och sayn Lea wor net da,

su wur im dann, äbbes klar.

 

Dat Bett voll Blohd, de Bräll im Eimer,

vielen Dank an DICH, Jens Geimer.

 

Je nüchterner er wur, desto grießa da Schiss,

wenn de Frau heimkimmt, dann gerret Schmess.

 

Det Lea kohm heim, un sooh in ahn,

en armern, jammernden, verboylten Mahn.

 

„Ab met dir, sofort hey raus,

mir fahrn direkt ind Krankenhaus!“

Da Dogda kimmt, zur Diagnose,

„Hey die Naas, die es wat lose!“

 

Dän Zinken gebrochen, det Ooch ganz blau,

un noch geschand, von da eschenen Frau.

 

So wohre echt bestrohft genooch,

drüwer gelacht, un hinnerm Plooch.

 

Philipp, loss dir ehnes saahn:

Salto Mortale of da Trebb,

dat mächt dir de Nase schebb.

Barrierefrei, dat wäre da Best,

als Änngang fier deyn neyes Nest.

 

Olaf Männerausflug

In da Linnestroß, do wohnt’n Maan,

der hätt daheem net vill ze saan.

 

Bier dat is sayn grießter Spass,

dat is so kühl, so blond, so nass.

 

Er därf et halt nur selten han,

sein Weib bestimmt imm, ob und wann.

 

Se selwer is dofür als fott,

er mäscht daheem denn Kinderhort.

 

Mäin Sascha, is en liewer Maan,

ich doonem mo, wat goores aan.

 

En Männerausfluch buchen ich,

do gloofen ich, da freute sich.

 

Drimm giftet Linda, ihm die Gunst,

en Wochenend im Hefedunst.

 

Montana – Hotel bei Gummersbach,

dat werd bestimmt ne super Sach!

 

Laut Website wor dat ganz famos,

do steppt der Bär, do is wat los.

 

Angeblich, laut der Bierbringfee,

gräit mo do Begrüßungsbree.

 

Damitte net alleen muss fahrn,

do harre mit Leas Jan.

 

Denn dä sitzt im selwen Boot,

nix ze saan un Bierverbot!

 

Drim saan ich eysch, hey wie et is,

bei mir daheem, da selwe Schiss!

 

Ausgetrocknet, wie zwei Schwämm,

kehrt ma em Montana enn.

 

Engecheckt in Zimmer vier,

wie wor dat mit Begrüßungsbier?

 

„Rezeption, wollt ihr us fobben,

versprochen worn Begrüßungsschobben!“

„Et is bezahlt, goorer Mann,

ich bleiwen hey bis dat icht hann!“

 

„Damit ihr rooh geft, muss ich euch saan,

hey hatter Bier, doch dat is warm.“

 

Unterhopft un ausgedäärt,

werd sich dat Fläschchen renn gezerrt.

 

Abgeext den warmen Schiss,

su finge aan, dä Gruße driss.

 

Denn hey in da Eck im halber acht,

saan Fuchs un Has‘ sich schon genacht.

 

En Geschend wo keen Lämpchen brennt,

un jeder wirklich jeden kennt.

 

Wat will mo sich do gruß erhoffen,

hey wersde narrisch, nur net besoffen.

 

Su soch ma se am Wegesrand,

unterhopft und mäschtisch Brand.

 

„Hey Sascha, hierste dat?

Do hinnen gieht ne Party ab!“

 

Wo Musik is, do is och Bree,

verdammter mist, Kinderparty vom DLRG.

 

Hey goof et, nur Süßgetränke,

aber keene ene Hopfenschänke.

 

En Schild verheeß, et wor zem frohlocken,

in 5000 Meter, doh girret Schobben.

 

Su zooch mo weirrer mit letzter Kraft,

„Ne Kneipe, Gott sei dank, geschafft!“

 

Hinner da Thek, do worn se froh,

endlich Gäste, nur die Zwo.

 

Da Wirt begrüßt mit freundlichem Hallo,

„Jungs, geft gas, inner Stunn is zoo!“

 

Druckbetankung, heißt der Sport,

och an su nem verlossenem Ort.

 

Die Stunn wor rimm, jetz wurre Zeit,

nur der Rückwesch is suuu weit.

 

Da Wirt erklärt, „hey Taxi fahrn,

konnt ihr vagäsen, muss ich saan.“

 

„Meyn Kumbel fährt eysch int Hotel,

preiswert, sicher un och schnell.“

 

„Hiert mo Jungs, ihr wort schon goot,

hey ne Kest Bier, fier de grießte Not.“

 

Su ginget int Montana zereck,

beide fruuh, hann mir en gleck.

 

Fierm Hotel dann aangehalen,

heeßet irscht mo kräftisch zahlen.

 

Fümmenzwansich Euro, hatt ihr net kleen?

Ich nehmen och Fuffzisch, keen Problem.

 

Mit usser Kist Bier machen mir en Fest,

„Scheiß doch druff, behaal den Rest!“

 

Mit klirren, scheppern, vill tamtam,

kohm die Kist om Zimmer an.

 

Von warmen Bier genuuch geploocht.

Wor jetz Erfindergeist gefroocht.

 

Der Jan, der weiß, selbst is der Mann,

mir Kühlen in der Badewann.

 

Mir lossen eisisch Wasser laafen,

un konnen kaale Schobben baafen.

 

Um dat Elend noch ze toppen,

in da Wann, do fehlt da Stobben.

 

Dat selwe Drama in da Dusch,

gottverdammt wat für’n Pfusch.

 

Im Handwaschbecken, garnet pompös,

wor da Stobben schwäär porös.

 

Kühlung wor net ze erreichen,

denn dat Wasser dohte weichen.

Dorch des Stöbsels gruuße Schlitze,

dat fonn der Sascha, garnet Spitze.

 

Dä Jahn wor et leid, on läht sich iem,

do denkt dä Sascha, ochnet Schlimm.

 

So saift der Sascha ganz bequem,

die ganze Kest mit sich alleen.

 

Da nächste Morjen, wor net schien,

ihr zwei, ich kann eysch goot vastiehn.

Ranzen reißen, dicker Kopp,

dä Ausfluuch wor en riesen Flopp.

 

Dat Linda beseelt, mim Lächeln im Gesicht,

dat hann ich, echt, goot hingekrischt.

 

Eenes will ich, eysch zwei noch saan,

habt stets bereit en Notfallplan.

 

Bei Reisen, in su schrohe Gewannen,

brauchste ne Kühltesch mit kaahle Kannen.

 

En Tipp von mir, ihr dollen Kälwer:

bucht den nächsten Ausfluuch selwer!

 

Scheßnick

Ma lieben se all, net nur ihre Muddis,

de Männertanzgruppe, usse Stubbis.

 

En Highlight, net nur an Karneval,

En Hochgenuss, all überall.

 

Im Repertoire is alles parat,

die sein sich nämlich, für nix ze schad.

 

Ob hebben, dahnsen, Hebefigur,

dat es Männerpower pur.

 

Om Kaffekränzjen lähden se los,

dä Oftritt, dä wor echt famos.

 

Rüwer, nüwer, roff un runna,

de Bühne heel, dat wor en Wunna.

 

Det Publikum hätt flott bemerkt,

afgebrannt, en Feuerwerk.

 

Bei suvill Daanzkunst un Beweschung,

kimmt bei eenem da Darm in Reschung.

 

Ich sorjen jetz für Druckausgleich,

die Luft muss raus, dat hann mir gleich.

 

Hooch un runner, fiergebickt,

wur wat in de Bux gedrickt.

 

Doch leider hat dat Konsistenz,

net wie erhofft, nur Flatulenz.

 

Irscht mochet „plopp“, dann moochet „bratsch“,

dann wor de Bux, schon voll mit Batsch.

 

Fier echte  Profis keen Problem,

zuenn gedaanzt, ganz suverän.

 

En Nammen wird hey net genannt,

doch villen is dä wohl bekannt.

 

Eysch Stubbis will ich nu noch sahn,

beim nächsten mol doht Winneln aan!

 

Doch eenes dohn ich doch noch kunt: kleen, behoart un kuchelrund!

 

Hachenburger

Eigentlich wär de Reed am Schluss,

denn Hacheburjer, wat gesaht wärn muss.

 

Vier zwoo Wochen, bey eysch om Maaht,

musste ma hiern, wat do wur gesaaht.

 

De Leyt wullten wissen, wat in da Stadt is bassiert,

worn üwwer de Themen , schweeer irritiert.

 

Och de Reime, ganz sondabar,

hey en Zitat als Exemplar:

 

„Die Altstadt spillt in meiner Reed, ne riesen große Rolle,

denn die sein stets für Schlachzeilen gut,

und wenn dann, VOLLE MOLLE!“

 

Die News die verzillt worn, klungen recht fahrt

Un hatten teils schon suuu nen Bart.

 

Ich frochen mich, wie de meisten Leyt,

hann die do, keene Themen von heyt?

 

Un zu usserm grießten Verdruss,

wor dobei ne Masse Stuss.

 

Nur weil se keehne Themen finnen,

dohnse sich wat beinanna spinnen.

 

Ihr Mouwerstratzer doht doch su gescheyt,

dann halt och Vazellcha, von de eschene Leyt.

 

Drimm sei dir gesaaht, lieber Ekel Bob:

Du kannst nix dofir, moochst nur deynen Job!

 

Wullt ihr ne Reed mit Witz un Reim,

laden mir eysch gern mo ein!

 

Domit ihr suwat och mo kapiert,

un dohdraus fierd lewen liert!

 

Schlusssätze

Ich sayn jetzt met da Reed am Schluss,

doch ehnes noch gesaaht wärn muss.

 

Et gilt wie immer:

Wär in da Reed is, dä is selwa Schold,

es ehnem dä Gedanke och net hold.

 

Un wäll mich ehna, wechen da Reed vaklachen,

schläät mir dat, net of dän Maachen.

 

Spass vastiehn, dat is’ne Zier,

un die Leyt, die lob ich mir.

 

Et gitt suvill Krisch un Elend of da Welt,

nu macht eysch Spass, un ab in’d Zelt.